1000 lat Głogowa w datach

IX-X wiek

845
W dokumencie zwanym „Geografem Bawarskim” wymienia się wśród plemion śląskich Dadosesani (Dziadoszan), którzy posiadali 20 grodów rozlokowanych m.in. nad Odrą u ujścia Baryczy i na Wzgórzach Dalkowskich. Wśród tych grodów znajdował się gród głogowski zlokalizowany na terenie tzw. „Pawich Oczek”, po przeciwnej stronie dworca kolejowego.

989 (-6/+9 lat)
Powstanie piastowskiego grodu na Ostrowie Tumskim
Data została określona na podstawie badań dendrochronologicznych próbek drewna z odkrytego wału grodu. Gród miał kształt owalny o wymiarach 114 na 81 metrów i otoczony był wałem, który u podstawy miał 12 metrów szerokości.
Z chwilą powstania grodu piastowskiego dotychczasowy gród plemienny uległ zniszczeniu. Terytorium Dziadoszan włączono do państwa Polan.

XI wiek

1000
Głogów na trasie cesarskiej pielgrzymki
Cesarz niemiecki Otton III w 1000 r. podczas pielgrzymki do grobu św. Wojciecha w Gnieźnie przejeżdżał najprawdopodobniej przez Głogów. Istnieje przypuszczenie, że w głogowskim grodzie zatrzymał się na nocleg.

1010
Pierwsza historyczna wzmianka o Głogowie
Nazwa Głogów (urbs Glogua) wymieniona została w kronice biskupa merseburskiego Thietmara. Kronikarz opisał najazd na Polskę wojsk niemieckich, które dotarły także pod Głogów. Ponieważ gród był silnie obwarowany i posiadał liczną załogę, którą dowodził Bolesław Chrobry, cesarz Henryk II odstąpił od oblegania grodu.

9.08.1017
Kolejna wzmianka w kronice Thietmara o ponownym najeździe niemieckim zakończonym, podobnie jak poprzedni, odstąpieniem od zdobywania Głogowa.

Połowa XI w.
Poza grodem usytuowanym na Ostrowie Tumskim funkcjonowały trzy osady. Dwie na lewym brzegu Odry (w rejonie dzisiejszego zamku oraz w okolicach dworca kolejowego) i jedna osada w miejscu dawnego grodu plemiennego.
Z czasem największego znaczenia nabrała osada leżąca w pobliżu dzisiejszego zamku. Powstał tam targ, a w XII w. murowany kościół pw. św. Piotra. Przyjmuje się, że osada targowa była tzw. miastem na prawie polskim.

XII wiek

24.08.1109
Obrona Głogowa przed wojskami cesarza Henryka V
Pod pretekstem ochrony interesów Zbigniewa, brata Bolesława Krzywoustego, najechał na Polskę cesarz niemiecki Henryk V. Po dojściu pod Głogów, 24 sierpnia rozpoczęło się oblężenie grodu. Według kroniki Galla Anonima, za zgodę na wysłanie przez załogę poselstwa do Bolesława, cesarz wziął jako zakładników dzieci mieszkańców grodu. Decyzja księcia była jednoznaczna - obrona grodu za wszelką cenę. Cesarz, choć obiecywał zwolnić zakładników bez względu na odpowiedź, nie uczynił tego. Przeciwnie: wykorzystał dzieci jako tarcze, przywiązując je do machin oblężniczych szturmujących wały grodu. Pomimo takiego podstępu załoga nie poddała się, a cesarz, odstąpiwszy od zdobywania grodu, ruszył w kierunku Wrocławia, gdzie został ostatecznie pokonany.

1120 (?)
Powstanie kolegiaty głogowskiej

Według tradycji kronikarskiej, w tym okresie zapadła decyzja o powstaniu w Głogowie kolegiaty. Miała to być nagroda za dzielną obronę grodu w 1109 r. Po raz pierwszy kolegiata poświadczona została w dokumencie z 1218 r. Głogów stał się ważnym ośrodkiem kościelnym, ale także i kulturalnym, gdyż przy kolegiacie powstały z czasem szkoła i biblioteka.

1134
Powstała marchia głogowska
Próba reformy administracyjnej państwa podjęta przez Bolesława Krzywoustego doprowadziła m.in. do utworzenia marchii głogowskiej, wojskowego okręgu pogranicznego. Marchia bezpośrednio podlegała władcy. Pierwszy znany marchion głogowski – Henricus wymieniany został wśród świadków w dokumencie cesarza Lotara III, wystawionym w czerwcu 1134 r. w Merseburgu.

1138
Początek rozbicia dzielnicowego w Polsce
Głogów znalazł się w dzielnicy śląskiej, rządzonej przez Władysława II.

23.04.1155
Kasztelania głogowska
W bulli papieża Hadriana IV wymieniony został Glogov jako jedna z 13 kasztelanii w obszarze biskupstwa wrocławskiego.

1157
Gród głogowski został spalony
Podczas najazdu cesarza Fryderyka I Barbarossy, mającego na celu przywrócenie do władzy wygnanego w 1146 r. z Polski księcia – seniora Władysława II (Wygnańca), gród głogowski uległ spaleniu. Najprawdopodobniej dokonali tego sami głogowianie, pozbawiając w ten sposób najeźdźcę łupów oraz miejsca odpoczynku.

1177
Dla Konrada, syna Władysława II Wygnańca, wydzielone zostało z dzielnicy śląskiej księstwo głogowskie
Konrad został także, z nadania Kazimierza Sprawiedliwego, margrabią głogowskim. Po śmierci Konrada po 1181 r. księstwo głogowskie zostało wcielone z powrotem do dzielnicy śląskiej, pod władzą Bolesława Wysokiego.

XIII wiek

1202–1238
Głogów znajdował się pod panowaniem Henryka Brodatego, syna Bolesława Wysokiego.

24.12.1208
Zjazd w Głogowie

Do Głogowa przybyli Henryk Brodaty, Władysław Laskonogi i Władysław Odonic oraz arcybiskup Henryk Kietlicz i biskupi Arnold (poznański), Wawrzyniec (lubuski) i Wawrzyniec (wrocławski). Zjazd miał charakter polityczny. Osiągnięte zostało porozumienie między Władysławem Laskonogim  a Władysławem Odonicem. W jego trakcie doszło także do chrzcin w kolegiacie najmłodszego syna Henryka i Jadwigi, późniejszej świętej, patronki Śląska.

1230
Budowa kościoła pw. św. Mikołaja

Badania archeologiczno–architektoniczne, przeprowadzone w latach 60. XX w. i współcześnie na terenie kościoła pw. św. Mikołaja, stwierdziły pozostałości romańskiej bazyliki, której najstarsze elementy datowano na około 1230 r.

1238–1241
Śląskiem władał Henryk Pobożny
Zginął on w walce z Tatarami pod Legnicą i pozostawił po sobie pięciu synów: Bolesława, Mieszka, Henryka, Konrada (późniejszego księcia głogowskiego) i Władysława.

1244
Informacja źródłowa o pierwszym znany scholastyku głogowskim – Ramboldzie. Pierwsza szkoła w Głogowie powstała przy kolegiacie. Istnienie jej związane było z potrzebami kolegium kanoników.

1251
Powstanie księstwa głogowskiego

Konrad, syn Henryka Pobożnego, po powrocie ze studiów w Paryżu zażądał swojej części ojcowizny. Do tej pory księstwo śląskie podzielone było między jego braci, Henryka III Białego (księstwo wrocławskie) i Bolesława Rogatkę (księstwo legnickie). Konrad toczył boje z Bolesławem, który był opiekunem jego uposażenia. Ostatecznie, z poparciem księcia wielkopolskiego Przemysła I, Konrad zdołał wywalczyć głogowską część. Pierwszy znany dokument Konrada I, jako samodzielnego władcy księstwa głogowskiego, pochodzi z 4.11.1251 r.

1253
Lokacja Głogowa na prawie magdeburskim
Jedną z pierwszych decyzji księcia Konrada I była regulacja stosunków wewnętrznych. W tym czasie silne wpływy w Głogowie mieli biskup wrocławski i kapituła kolegiacka. Pobierali oni niemałe podatki z lewobrzeżnej osady (być może miasta na tzw. „prawie polskim”). Konrad, chcąc zmienić stan rzeczy, wystawił 13.11.1253 r. stosowny dokument, w którym oświadczył, że pragnie utworzyć miasto silne i wolne, podkreślając, że dotąd Głogów nie był wolnym miastem. Porządkując sprawy wewnętrzne w Głogowie, Konrad postanowił nadać miastu prawa według rozpowszechnionego wówczas na Śląsku modelu lokacji na prawie magdeburskim.
Już przed 1253 r. Głogów był znacznym ośrodkiem, a nadanie mu prawa magdeburskiego unormowało jego funkcjonowanie i zdecydowanie przyczyniło się do rozwoju.

15.04.1257
Pierwsza wzmianka o istnieniu kościoła i klasztoru franciszkanów, zawarta w dokumencie księcia Konrada

Wzmianka świadczy o tym, że budowę musiano rozpocząć kilka lat wcześniej, najprawdopodobniej zaraz po utworzeniu przez Konrada księstwa głogowskiego w 1251 r. Kościół i klasztor były fundacją tego księcia, a zakonnicy przybyli z wrocławskiego klasztoru św. Jakuba. Zespół klasztorny ulokowano nad Odrą, niedaleko przeprawy mostowej.

1258
Informacja o istnieniu w Głogowie klasztoru dominikanów

Biskup Tomasz I osiedlił dominikanów w dawnym kościele parafialnym pw. św. Piotra, a Książę Konrad I dokumentem z 1 stycznia 1258 r. przydzielił im plac pod budowę klasztoru.

1271
Śmierć Salomei – żony księcia Konrada

Salomea była córką Władysława Odonica, księcia wielkopolskiego. Małżeństwo zawarte w 1249 r. było dodatkowo potwierdzeniem poparcia dla Konrada w staraniu się o własną dzielnicę. Według legendy to dzięki Salomei nową kolegiatę lokowano na Ostrowie Tumskim. Wkrótce po jej śmierci został umieszczony w kolegiacie posąg przedstawiający księżnę. Rzeźbę odkryto w zrujnowanej kolegiacie po zniszczeniach w 1945 r. Obecnie znajduje się w Poznaniu.

1273
Śmierć Konrada I, założyciela linii Piastów głogowskich
Księstwo głogowskie zostało podzielone między synów Konrada. Henryk III otrzymał dzielnicę głogowską, Przemko I żagańską, natomiast Konrad II ścinawską.

1274–1309
Panowanie w księstwie głogowskim Henryka III

Henryk, syn Konrada, był najpotężniejszym z książąt głogowskich. Za jego panowania księstwo głogowskie urosło do wielkich rozmiarów. W jego skład wchodziły m.in. takie miasta jak: Gniezno, Poznań, Śrem, Namysłów, Lubiąż, Żagań, Krosno, Międzyrzecz. Henryk dążył do zjednoczenia Polski i był poważnym rywalem Władysława Łokietka w tym wyścigu. Tytułował się nawet „Dziedzicem Królestwa Polskiego”. Zmarł w 1309 r., nie dokończywszy swoich zamierzeń.

1281
Pierwsza wzmianka o aptece w Głogowie
W średniowieczu apteką zwano kram handlowy, w którym sprzedawano nie tylko lekarstwa, lecz również wyroby cukiernicze, alkohol, wosk do pieczęci, przyprawy aromatyczne. Apteki przypominały późniejsze sklepy kolonialne, połączone często z konsumpcją i wyszynkiem oraz wykonywaniem na miejscu prostych zabiegów leczniczych, np. lewatyw. W 1309 r. funkcjonował już w mieście lekarz - magister Fryderyk.

1291
Wielki pożar miasta
Był to pierwszy znany nam pożar miasta. Strawił większość dotychczasowej zabudowy. Była ona głównie drewniana, stąd łatwo poddała się płomieniom. Od początków XIV w. częściej zaczęto stawiać domy murowane. Odbudowano zniszczone kościoły, klasztory, a miasto otoczono murem obronnym.

1291
Pierwsza wzmianka o istnieniu mostu w Głogowie
Informacja pochodzi z dokumentu Henryka III, który nadaje mieszczanom prawo do pobierania opłat za prom, do czasu naprawy mostu, który ucierpiał w wyniku pożaru.

1292
Po raz pierwszy poświadczona została dokumentem rada miejska Głogowa.

1299
Książę Henryk III wystawił list opiekuńczy dla Żydów
Żydzi mogli się w Głogowie swobodnie osiedlać od 1280 r. Mieszkali w pobliżu zamku książęcego, naprzeciw kościoła dominikanów.

XIV wiek

1307
Powstanie klasztoru klarysek

Klaryski do Głogowa sprowadził książę Henryk III. Aktem fundacyjnym z 8.02.1307 r. przekazał im teren, na którym powstał klasztor i kościół św. Krzyża. Całe założenie ulokowane zostało w północno–wschodnim krańcu miasta, na terenie jurydyki książęcej, w miejscu, gdzie pierwotnie znajdowała się szubienica.

1312
Podział księstwa głogowskiego
Po śmierci Henryka III (1309 r.) synowie po dzielili w 1312 r. rozległe księstwo na mniejsze dzielnice. Następnie utracili jednak stopniowo większość wielkopolskich nabytków. W 1321 r. księstwa żagańskie i ścinawskie wyodrębniły się z księstwa głogowskiego, a w 1326 r. książęta zawarli układ o wzajemnym dziedziczeniu. W 1329 r. uznali się, z wyjątkiem Przemka głogowskiego, lennikami króla czeskiego.

1318
Zmarła księżna Mechtylda, żona Henryka III
Mechtylda była córką księcia brunszwickiego Albrechta. Za księcia głogowskiego Henryka wyszła w 1291 lub 1292 r. Mechtylda słynęła z działalności charytatywnej. Była dobrodziejką klasztoru klarysek.

1331
Wykupienie wójtostwa przez radę miejską
Wójt dziedziczny sprawował w imieniu księcia władzę sądowniczą w mieście. Wykupienie przez radę miejską, na czele z burmistrzem, wójtostwa stanowiło utrwalenie samorządności miejskiej.

11.01.1331
Śmierć Przemka, ostatniego niezależnego księcia Głogowa
Przemko jako jedyny z książąt śląskich nie podporządkował się Czechom. Kronikarze odnotowali znamienne słowa, jakie miał wypowiedzieć:  „Wolę o żebraczym kiju umrzeć wolnym księciem, niż przyjąć służalstwo u obcego sobie monarchy”. Po śmierci Przemka nastąpił podział księstwa głogowskiego: Głogów (także - Bytom i Tarnów) przypadł jako oprawa wdowia Konstancji. Jan ścinawski i Henryk żagański podzielili się resztą spadku.

1.10.1331
Zajęcie Głogowa przez króla Jana Luksemburskiego. Księstwo głogowskie zostało wcielone do Korony Czeskiej
Król Jan Luksemburski najechał na Głogów. Po zajęciu miasta czeski władca pozbawił Konstancję jej wiana. Jan ścinawski sprzedał swoje prawa do części Głogowa (wynikające z umowy z 1326 r.) królowi. Nie uczynił tego jednak Henryk żagański. W Głogowie i księstwie utrwalił się odtąd na 150 lat podział na dwie części: królewską i książęca, pozostającą w zależności lennej. W Głogowie funkcjonowały dwie rady miejskie. Na początku XV w. wybudowany został również drugi zamek (książęcy).

1336
Powstanie szkoły miejskiej przy kościele parafialnym
Mieszczanie szybko bogacili się i rosły także ich potrzeby związane z kształceniem swoich dzieci. Postanowili zatem powołać przy kościele parafialnym szkołę, niezależną od istniejącej już kolegiackiej. Wywiązał się z tego powodu wieloletni spór między mieszkańcami a kapitułą kolegiacką, która dotąd posiadała wyłączność na prowadzenie szkoły w Głogowie. Spór doprowadził do rzucenia klątwy na mieszkańców miasta przez biskupa Nankera. Dopiero liczne interwencje u biskupa doprowadziły do utworzenia szkoły parafialnej. Mieszczanie musieli w zamian wybrukować drogę łączącą oba mosty na Ostrowie Tumskim w taki sposób, aby nie zalewały jej powodzie. Stąd używana do dziś nazwa ulicy - Kamienna Droga.

1342
Objęcie władzy w księstwie głogowskim przez Henryka V Żelaznego, władcę Żagania

Książę próbował scalić podzielone miasto i księstwo. W tym celu prowadził wojny z Czechami. Ostatecznie Henryk panował tylko w części książecej księstwa, jako lennik króla Czech. Za jego panowania na księstwo najechał król Kazimierz Wielki i odbił Wschowę. Henryk V zmarł w 1369 r., pozostawiając po sobie jako dziedziców trzech synów – Henryka VI, Henryka VII i Henryka VIII.

1349
Pierwsza wzmianka o istnieniu ratusza w Głogowie
Około 1300 r. wybudowano w rynku wieżę – strażnicę. W pierwszej ćwierci XIV w. dobudowano do niej od południa budynek, będący właściwą siedzibą rajców. Kolejne skrzydło ratusza powstało pod koniec XV w. Wówczas wybudowano także przylegającą do ratusza halę targową – szmatruz.

1365
Ślub córki Henryka V Jadwigi z królem Polski Kazimierzem Wielkim
Henryk V u schyłku swoich rządów zbliżył się do dworu króla Kazimierza Wielkiego. Kontakty były na tyle silne, że książę głogowski zaproponował królowi za żonę swoją córkę Jadwigę.

1378
Podział książęcej części księstwa głogowsko-żagańskiego między synów Henryka V Żelaznego
W wyniku podziału księstwa na trzy części, pomniejszonym księstwem głogowskim i połową Głogowa zarządzał Henryk VII Rumpold. Henrykowi VI Starszemu wydzielono księstwo żagańskie, a Henrykowi VIII Wróblowi księstwo kożuchowskie. Ostatecznie po bezpotomnej śmierci braci Henryk VIII Wróbel zarządzał podzielonymi wcześniej dzielnicami.

1395
Liczba ludności miasta spadła do około 3 000. Był to rezultat szalejącej wówczas zarazy, w wyniku której zmarło blisko 2 000 ludzi.

14.03.1397
Zmarł książę Henryk VIII Wróbel
Książę był człowiekiem lekkomyślnym, uwielbiał zabawy i turnieje rycerskie. Jako pierwszy na Śląsku w czasie potyczki koło Zgorzelca użył prochu strzelniczego. Zmarł w wyniku rany zadanej włócznią w czasie turnieju rycerskiego. Żoną Henryka VIII była Katarzyna, córka Władysława Opolskiego, z którą miał czworo synów: Jana, Wacława, Henryka IX i Henryka X.
W 1413 r. nastąpiło definitywne oddzielenie księstwa żagańskiego. Księstwem głogowskim władał odtąd aż do 1467 r. Henryk IX.

XV wiek

1401
Pod pretekstem zbezczeszczenia hostii świętej dwaj głogowscy Żydzi, bracia Rothbart, zostali spaleni na stosie. Wydarzenie to miało miejsce 4 kwietnia w pobliżu Bramy Wrocławskiej. W XV w. parokrotnie miały miejsca w Głogowie pogromy, a w 1489 r. Jan II Żagański wypędził Żydów z miasta.

7.05.1420
Pożar miasta
Występująca jeszcze wówczas powszechnie zabudowa drewniana spowodowała, że spłonęły całe rzędy domów. Po tej katastrofie książę głogowski wydał rozporządzenie, które nakazywało budowę domów murowanych, dwukondygnacyjnych. Kolejny duży pożar nastąpił już w 1431 r.

1430
Około 1430 r. urodził się w Głogowie Kasper Elyan - drukarz, duchowny. Założył i prowadził pierwszą drukarnię we Wrocławiu. Wydał około 9 druków w języku łacińskim, m.in. Statuty synodalne biskupów wrocławskich, w których zawarte są pierwsze znane teksty drukowane w języku polskim: Ojcze nasz, Zdrowaś Mario, Wierzę w Boga. Zmarł w 1486 r. w Rzymie.

1433
Odczuwane było w Głogowie trzęsienie ziemi.

1435
Budowa kaplicy św. Anny

Kaplicę wybudowano po zachodniej stronie kolegiaty jako oratorium przykolegiackiego cmentarza. Od 1872 r. służyła celom szkoły kolegiackiej. Z początkiem XX w. kaplica wykorzystywana była jako magazyn urządzeń kościelnych. Podczas oblężenia miasta w 1945 r. uległa zniszczeniu. Jej mury rozebrano w 1972 r.

1445
Około 1445 r. urodził się Jan z Głogowa

Był matematykiem, astronomem, teologiem i filozofem. Po ukończeniu szkoły w Głogowie, mając 16 lat wyjechał do Krakowa, gdzie rozpoczął studia na Akademii Krakowskiej. Po jej ukończeniu rozpoczął pracę wykładowcy. Był nauczycielem m.in. Mikołaja Kopernika. Wykładał głównie gramatykę, logikę, fizykę, fizjologię i astronomię. Jest autorem wielu uczonych ksiąg o tematyce astronomicznej i astrologicznej. Napisał również dzieła z zakresu medycyny i fizjologii. Był znakomitym lekarzem. Zmarł w Krakowie 11.02.1507 r.

1462
Zjazd głogowski
Król Czech Jerzy z Podiebradu i król Polski Kazimierz Jagiellończyk jako miejsce obrad wybrali Głogów. Król Jerzy przybył do Głogowa z dwutysięcznym wojskiem, natomiast król Kazimierz z armią liczącą pięć tysięcy żołnierzy.
Wynikiem zjazdu było zawarcie traktatu przyjaźni, a w konsekwencji objęcie tronu czeskiego przez królewicza polskiego Władysława.

1464
Miasto liczyło około 12 000 mieszkańców.

1470–1480
Powstał w Głogowie śpiewnik „Glogauer Liederbuch”
Śpiewnik zawiera świeckie i religijne pieśni oraz utwory bez tekstów. Składa się z 294 kompozycji, w tym 158 utworów to pieśni z tekstami łacińskimi, 75 - niemieckimi, a 6l kompozycji jest bez tekstu. Śpiewnik, znajdujący się w  Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie, zaliczany jest do najważniejszych zbiorów wielogłosowej muzyki religijnej i świeckiej XV w. w Europie.

1476
Śmierć Henryka XI, ostatniego księcia z linii Piastów głogowskich
Henryk XI był synem Henryka IX. Małżeństwo zawarte przez niego z księżniczką brandenburską Barbarą spowodowało poważne komplikacje i roszczenia Brandenburgii do księstwa głogowskiego.

1476–1482
Głogowska wojna sukcesyjna
Po śmierci Henryka XI nastąpił okres wojen o sukcesję. Swoje pretensje do księstwa zgłosili: margrabia brandenburski Albrecht Achilles, ojciec żony zmarłego księcia, kuzyn Henryka Jan II Żagański oraz Małgorzata Cylejska, wdowa po Władysławie Cieszyńskim, sprawującym władzę w połowie księstwa z nadania Luksemburgów. W wojnie uczestniczyli także król czeski Władysław Jagiellończyk oraz król Węgier Maciej Korwin.

1480
Połączenie królewskiej i książęcej części Głogowa
Po 150 latach podziału miasta i księstwa Jan II Żagański zajął je zbrojnie. Wypędził on z dotychczasowej części królewskiej Głogowa Małgorzatę Cylejską. Księżna udała się do Góry, gdzie wkrótce zmarła. Pochowana została w głogowskiej kolegiacie, gdzie do dzisiaj znajduje się jej nagrobek.

1482–1488
Panowanie w Głogowie księcia Jana II Żagańskiego
Jan II przez swoje niekonwencjonalne zachowanie i czyny zyskał sobie przydomek „Szalony”. Za swoich rządów nadał wiele przywilejów dla rzemieślników, dbał o bezpieczeństwo miasta, rozbudowując system umocnień. Z drugiej strony prześladował kapitułę kolegiacką, nakładając na nią liczne podatki. Prześladował także głogowskich Żydów. Wiele ważnych stanowisk obsadzał Polakami, co nie było po myśli znacznej części mieszczan niemieckiego pochodzenia.

1488
Uwięzienie rajców miejskich w Wieży Głodowej

W styczniu 1488 r. Książę Jan II ogłosił że przekazuje księstwo głogowskie swoim trzem zięciom - książętom ziębickim. Zażądał od rady miejskiej złożenia im hołdu. Gdy rada odmówiła, wtrącił do lochów w wieży zamkowej siedmiu rajców. Zarzucił im zdradę na rzecz króla Macieja Korwina. Rajcowie spędzili w wieży kilka miesięcy (od 8 marca do 26 września), ginąc śmiercią głodową. Od tego wydarzenia wieża nosi nazwę „Głodowa”.

28.12.1488
Koniec panowania Piastów w Głogowie
Jan II Żagański sprzeciwił się jako lennik królowi Maciejowi Korwinowi. Spowodowało to najazd na księstwo Węgrów. Po trwającym przeszło pół roku oblężeniu, Głogów został zdobyty. Jan II opuścił miasto i zrzekł się swoich praw na rzecz Macieja Korwina. Otrzymał za to 20 tysięcy guldenów. Pamiątką po krótkich rządach Korwinów w Głogowie jest kruk w herbie miasta.

1491
Początek panowania Jagiellonów w księstwie głogowskim.

Po śmierci Macieja Korwina w 1490 r. księstwo głogowskie przeszło pod panowanie króla czeskiego Władysława Jagiellończyka, który nadawał je kolejno swoim braciom.

1491–1498
Rządy w Głogowie Jana Olbrachta

Jan Olbracht, zanim został królem Polski, otrzymał od swojego brata Władysława, króla Wegier i Czech, księstwo głogowskie. Sam nigdy do Głogowa nie przyjechał. Swoje rządy sprawował poprzez namiestnika Jana Karnkowskiego, zwanego w Głogowie „Polakiem”. Karnkowski był bardzo surowym człowiekiem i dał się we znaki mieszczanom. Ustanawiał wysokie podatki i zakazał wyboru rady miejskiej. Z tego powodu wybuchł bunt. Jan Karnkowski uwięził w Wieży Głodowej zamku ławników i burmistrza. Część więźniów stracił, natomiast pozostali, po ukorzeniu się przed namiestnikiem na kolanach, otrzymali wolność.

1492–1493
Powstanie kroniki zwanej „Annales Glogovienses“
Anonimowy kronikarz z kręgu kolegiaty spisał obejmującą lata 1120-1493 kronikę Głogowa, która zawiera szereg wydarzeń zachodzących w mieście na przestrzeni tego okresu.
W Annales odnotowane są m.in. pożary, powodzie (l405 - rękoma czerpano wodę z mostu), wielkie mrozy (1470 - Odra zamarzła od grudnia do marca), pojawienie się komety (1472), zarazy (1467 i 1484), doniosłe wydarzenia polityczne (1462 - zjazd głogowski) czy rozruchy (1401 - spalenie Żydów).

1499–1508
Rządy w księstwie głogowskim Zygmunta Jagiellończyka, późniejszego króla Polski

Książę Zygmunt obejmując władzę w Głogowie od razu zabrał się za porządkowanie wielu zaniedbanych spraw. Były to rządy bardzo udane, a sam Zygmunt dał się poznać jako dobry gospodarz. Doprowadził m.in. do likwidacji grabieżczych poczynań rabusiów w okolicach miasta, uporządkował politykę monetarną w księstwie, otworzył mennicę w Głogowie, w której bił początkowo halerze, a następnie grosze głogowskie. Pod koniec swojego panowania w Głogowie doprowadził do reformy sądownictwa, rozpoczął remont zamku głogowskiego, ufundował słynne rzeźby na Bramie Odrzańskiej. Zezwolił też kapitule kolegiackiej na utrzymywanie pocztu zbrojnych, który bronił dóbr kościelnych przed samowolami mieszczaństwa .
Po objęciu korony polskiej i litewskiej w 1506 r., Zygmunt ożenił się z Boną Sforzą, która wielokrotnie zabiegała o włączenie księstwa głogowskiego do Polski, niestety bezskutecznie.

XVI wiek

1504
Zmarł Jan II Żagański, ostatni piastowski władca księstwa głogowskiego.

1517
Pożar miasta
W ostatnich dniach września Głogów nawiedził wielki pożar. Zniszczenia objęły niemal całe miasto. Ocalały jedynie kościół św. Mikołaja i klasztor dominikanów wraz z kilkoma otaczającymi go budynkami. W wyniku pożaru 80 ludzi straciło życie.

1526
Księstwo głogowskie w cesarstwie Habsburgów
Po formalnym wygaśnięciu władzy Zygmunta Jagiellończyka w 1508 r. księstwo pozostawało pod bezpośrednią władzą Czech. Wraz ze śmiercią Ludwika Jagiellończyka w 1526 r.  Królestwo Czech, a z nim Śląsk, znalazło się w monarchii Habsburgów.

1533
Początek reformacji w Głogowie
W Głogowie jako jedni z pierwszych nową wiarę przyjęli franciszkanie, opuszczając przy tym swój klasztor i kościół pw. św. Stanisława. Z czasem, pomimo prześladowań ze strony władz habsburskich, coraz większa rzesza mieszkańców przechodziła na protestantyzm.

11.09.1549
Od uderzenia pioruna zawaliła się ściana szczytowa kolegiaty, powodując znaczne zniszczenia. Ucierpiały  m.in. stare organy oraz boczne kaplice.

1573
Zmarł w Głogowie Joachim Cureus
Cureus urodził się w 1532 r. w Kożuchowie. Wykształcenie zdobywał w gimnazjum złotoryjskim i na uniwersytecie w Wittenberdze a następnie w Padwie i Bolonii. Był lekarzem, teologiem, historykiem. Od 1559 r. pełnił funkcję lekarza miejskiego w Głogowie. W dziedzinie medycyny zasłynął badaniami nad epilepsją i gorączką popołogową. Sławę przyniosło mu napisanie dwutomowej histori Śląska.

XVII wiek

15.12.1605
Joachim Funck otwiera pierwszą drukarnię w Głogowie.

20.09.1611
Urodził się w Głogowie Joachim Pastorius
Był nauczycielem historii i lekarzem. Studiował w Lejdzie, Paryżu, Orleanie, Londynie i Oksfordzie. Z czasem objął stanowisko sekretarza i nadwornego historiografa króla Jana Kazimierza. Napisał wiele prac pedagogicznych, przyrodniczych i historycznych, w tym skrót historii Polski („Florus Polonicus...”), a później pełne jej opracowanie w 2 tomach. Zmarł 26.12.1681 r. i został pochowany we Fromborku.

1614
Początek XVII wieku to złoty okres w dziejach Głogowa

Według danych z 1614 r., poza budynkami wewnątrz murów miasta na przedmieściach znajdowało się około 500 budynków . I tak przed furtą Młyńską 172, przed Bramą Szpitalną 111, przy Kamiennej Drodze 47, przed Bramą Brzostowską 32 i za Starą Odrą 26. Miasto zamieszkiwało kilkanaście tysięcy mieszkańców. Wrocław liczył wówczas ponad 36 tysięcy ludności, tak więc Głogów był drugim co do wielkości miastem na Śląsku.

28.07.1615
Wielki pożar miasta
Ogień wybuchł przed południem 28 lipca w czasie wielkiej suszy. Wskutek wichury rozszerzył się w krótkim czasie na wszystkie części miasta. Pożar zniszczył farę wraz ze szkołą, wieżę prochową, kościół dominikanów, część zamku, 1042 budynki, w tym: 33 domy browarne, 22 domy słodownicze, sklep księgarski, 5 bibliotek z wieloma rękopisami i oryginałami. Zniszczenia nie ominęły ratusza z wieżą. Dodatkowo spłonęły: kramy, komory kupieckie, ławy, jatki, wielki młyn odrzański, rzeźnie, wodociąg, dwie łaźnie, młyn konny, więzienie, wieża Brzostowska i 14 wież dookoła murów miejskich, furta Bożego Ciała, baszty, wszystkie studnie i drzewa, część klasztoru dominikanów, klasztor franciszkanów z kościołem św. Stanisława, klasztor klarysek z kościołem św. Krzyża.

2.10.1616
Urodził się w Głogowie Andreas Gryphius

Nauki pobierał w Głogowie, Wschowie, Gdańsku i na uniwersytecie w Lejdzie, gdzie także został wykładowcą. W 1650 r. powrócił do Głogowa, gdzie aż do śmierci sprawował urząd syndyka stanów protestanckich. Był lirykiem i dramatopisarzem. Uznawany jest za czołowego przedstawiciela niemieckiego baroku. Napisał bardzo wiele wybitnych utworów, w tym pierwszy niemiecki dramat mieszczański „Cardenio i Celinda”, a także komedie oraz liczne wiersze. W jednej z komedii posłużył się również miejscową gwarą niemiecką. Zmarł w Głogowie 16.07.1664 r.

1630
Głogów stał się twierdzą

Decyzja o budowie nowożytnych fortyfikacji zapadła w 1630 r., w czasie trwania wojny trzydziestoletniej. Podczas budowy twierdzy zburzono przedmieścia, ograniczając obszar miasta do średniowiecznych granic, wytyczonych murami miejskimi. W wyniku tego zniszczono 369 domów, 3 kościoły, 4 szpitale, szereg zagród i ogrodów. Decyzja o budowie twierdzy okazała się tragedią dla miasta. Liczba mieszkańców uległa zmniejszeniu do około 7000.
Wybudowana do końca XVII w., dużym nakładem sił i środków, głogowska twierdza posiadała system bastionowy. Do dziś można zobaczyć dwa, spośród 11 bastionów okalających niegdyś miasto - Sebastian i Leopold.

1648
Zakończenie wojny trzydziestoletniej
Straty powstałe na skutek wojny były ogromne. Zniszczenia spowodowane nieustannymi oblężeniami twierdzy, przemarszem wojsk, utrzymaniem stacjonującego garnizonu szwedzkiego, doprowadziły do wielkiego zubożenia miasta i znacznego wyludnienia.
Liczba mieszańców drastycznie spadła. W 1638 r. zamieszkiwało Głogów jeszcze 2500 osób, a po wojnie tylko 122! W 1648 r. znajdowało się w mieście 48 pustych budynków mieszczańskich. Niektóre miasta były zupełnie wyludnione, np. Polkowice w latach 1639-1649. Stacjonujący w Głogowie garnizon szwedzki opuścił miasto dopiero w 1650 r.

24.12.1652
Zakończenie budowy kościoła Pokoju

Na mocy pokoju westfalskiego, zawartego po wojnie trzydziestoletniej, cesarz Ferdynand III wyraził zgodę na wybudowanie na Śląsku trzech świątyń ewangelickich: w Głogowie, Jaworze i Świdnicy. Te tzw. „kościoły Pokoju” miały być budowane poza murami miast i z materiałów nietrwałych, takich jak glina czy drewno, aby na wypadek oblężenia można je było w łatwy sposób zburzyć. Zgodę na budowę kościoła głogowscy protestanci otrzymali w 1651 r. Władze miejskie wyznaczyły pod budowę miejsce, znajdujące się 300 kroków na południe od granic fortyfikacji.

1654
Rozpoczęcie budowy kolegium jezuickiego
Jezuici przybyli do Głogowa już w 1626 r. Przystępując do budowy kolegium pragnęli, aby kształcona w nim młodzież wychowywana była w duchu katolickim. W ten sposób starano się zapobiegać rozprzestrzenianiu się wiary ewangelickiej.

1669
Przebudowa zamku
Polegała ona na zmniejszeniu jego roli militarnej i nadaniu mu charakteru rezydencji pałacowej. Obiekt otrzymał kształt i wygląd zbliżony do dzisiejszego.
Sam zamek powstał już w połowie XIII wieku, jako siedziba książęca. Początkowo była to drewniana budowla z murowaną wieżą. Z czasem zamek przebudowywano, włączając go w system murów obronnych, a w ciągu XIV i XV w. dobudowano trzy skrzydła. Od r. 1742 mieli w nim siedzibę zarządcy pruscy. W końcu XIX w. większą część pomieszczeń przeznaczono na sąd królewski.

7.10.1678
Pożar miasta
W wyniku pożaru zniszczeniu uległ m.in. ratusz, synagoga oraz większość budynków znajdujących się na terenie dzielnicy żydowskiej.

XVIII wiek

1702
Oddanie do użytku kościoła jezuickiego pw. Bożego Ciała

Kościół powstawał w latach 1696-1702, wg projektu architekta włoskiego pochodzenia Giulio Simonettiego. Po pożarze w 1711 r. odbudował go wrocławski budowniczy J. B. Peintner. Ostateczny wyraz architektoniczny otrzymał dopiero około 1730 r.

1.11.1708
Założenie gimnazjum ewangelickiego.

1720
Przebudowa wieży ratuszowej, która nadała jej obecny kształt.

1741
Głogów w Prusach

W czasie I wojny śląskiej, 8.03.1741 r. twierdza została zajęta przez wojska pruskie. Rozpoczął się okres przynależności Głogowa do Prus. Głogów ustanowiony został siedzibą władz jednej z dwóch kamer wojenno–dominialnych (Kriegs- und Domänenkammer) na Śląsku. dpowiednio Wrocław i Głogów stały się siedzibami rejencji sądowych (Oberamstregierung). Zlikwidowany został podział na księstwa, prowincja podzielona została na 46 powiatów. W miastach zniesione zostało prawo mieszczan do wolnego wyboru burmistrza i rady miejskiej.

1742
Nowi gospodarze przystąpili do modernizacji twierdzy. Projekt przygotował Gerhard Cornelius Walrave, twórca m.in. twierdzy kłodzkiej. Na umocnienia obronne składały się m.in. bastiony, przeciwstraże, nadszańce. W 2. połowie XVIII w. twierdza wzbogaciła się m.in. o chodniki kontrminowe, kazamaty i pierwsze koszary. Chodniki kontrminowe rozmieszczone były dookoła miasta. Na ich końcach umieszczano ładunki wybuchowe, które wysadzano, gdy załoga twierdzy stwierdziła próbę podkopu przez nieprzyjaciela. Dwa takie chodniki ocalały do naszych czasów.

1742
Pojawiły się pierwsze latarnie uliczne w mieście.

1745
Odbył się pierwszy za czasów pruskich spis ludności. Miasto liczyło 6 323 mieszkańców, jednak po wojnie siedmioletniej (1756 –1763) ich liczba spadła do 5 250.

13.05.1758
Ostatni wielki pożar miasta

Pożar wybuchł w Zielone Świątki 13 maja 1758 r. W jego wyniku zniszczone zostały m.in. kościół Bożego Ciała i kolegium jezuickie, kościół św. Mikołaja wraz ze szkołą, kościół Pokoju, browar, słodownie. Łącznie - 178 budynków.

29.08.1764
Rozpoczęcie budowy kościoła ewangelickiego

Świątynia powstawała przy znacznej pomocy finansowej króla Fryderyka II. 14.02.1773 r. nowy kościół został poświęcony. Nadano mu nazwę „Łódź Chrystusowa”. Jego projektantem był twórca Bramy Brandenburskiej w Berlinie - Carl Gotthard Langhans. W roku 2002, w miejscu gdzie wznosił się kościół, powstało miejsce pamięci, odtwarzające zarys dawnych murów.

1777
Przybito na narożnikach ulic tabliczki z ich nazwami.

1787
Liczba ludności miasta wynosiła 8 252, w tym 6 461 chrześcijan i 1 791 Żydów.

1799
Budowa Teatru Miejskiego

Inwestycję podjęto z inicjatywy Towarzystwa Teatralnego, przy poparciu Rady Miejskiej i garnizonu. Miejscem budowy stał się rynek i stojący na nim budynek ław mięsnych z 1775 r., mieszczący w swoich murach salę, w której odbywały się przedstawienia teatralne i zabawy publiczne. Obiekt gruntownie przebudowano w stylu klasycystycznym, według projektu Christiana V. Schultze.

XIX wiek

7.11. –1.12.1806
Oblężenie Głogowa przez wojska napoleońskie
Głogów został oblężony i zdobyty przez wojska Napoleona. Rozpoczął się okres okupacji francuskiej, trwający ponad 7 lat. W mieście przebywał garnizon francuski, co było szczególnie uciążliwe dla mieszkańców. Musieli oni ponosić wszelkie koszty związane z kwaterunkiem wojsk.

11.1808
Na mocy nowej ordynacji miejskiej w Prusach Głogów uzyskał prawo wybierania samorządowej rady miejskiej. W lutym 1809 r. odbyły pierwsze wybory do rady miejskiej.

1809
Przeniesienie pruskich władz kamery z Głogowa do Legnicy
Wynikało to z chęci uniezależnienia się od okupantów francuskich. Pomimo że była to tymczasowa decyzja, urząd rejencji nigdy do Głogowa nie powrócił.

16.07.1807
Przybycie do Głogowa Napoleona
Wówczas jako triumfator nie odebrał kluczy od miasta, gdyż uważał twierdzę Głogów za zastaw odszkodowań wojennych. Później jeszcze dwukrotnie Napoleon gościł w Głogowie w 1812 r. (30 maja i 12 grudnia). Ostatnim razem przejeżdżał przez Głogów, zatrzymując się na krótko w zamku, ale już w przebraniu i pod zmienionym nazwiskiem.

1810
Sekularyzacja mienia kościelnego
Rząd pruski, aby podołać spłacie Francji długu wojennego, musiał uciec się do nadzwyczajnych środków. Edyktem sekularyzacyjnym z dnia 30.10.1810 r. zniósł wszystkie fundacje duchowe i klasztorne, które przeszły w ręce państwa. Swoje dobra utraciły kolegiata oraz głogowskie klasztory. Kolegiacie odebrano szereg wsi o łącznej wartości 257 230 talarów oraz bibliotekę, która zawierała około 3 000 tomów, wśród nich liczne rękopisy. Podobnie było z klasztorami. Kościoły klarysek, franciszkanów i dominikanów zamieniono na zbrojownie.

1813
Wielcy Polacy w Głogowie
16 lutego zatrzymał się w głogowskiej twierdzy gen. Jan Henryk Dąbrowski, twórca Legionów Polskich we Włoszech. W czerwcu przebywał tu Józef Wybicki, autor hymnu polskiego.

10.04.1814
Koniec okupacji francuskiej

W czasie, gdy wojska napoleońskie zaczęły ponosić na froncie wschodnim porażki, zapadła decyzja o obronie twierdzy Głogów. W tym celu ulokowano w mieście garnizon w sile 9 000 żołnierzy. Sprzymierzone wojska pruskie i rosyjskie dotarły pod miasto w marcu 1813 r. i rozpoczęły oblężenie. Po letnim zawieszeniu broni było kontynuowane i okazało się najdłuższym w historii twierdzy. Całkowita blokada miasta trwała ponad siedem miesięcy i zakończyła się poddaniem wojsk francuskich. Upragniony przez mieszkańców wymarsz wojsk francuskich został upamiętniony na tablicy, zachowanej do dnia dzisiejszego. Znajduje się ona w kurtynie fosy miejskiej, pod budynkiem sądu.
Wyniszczone siedmioletnią okupacją miasto liczyło 7 768 mieszkańców (wobec 10 164 w roku 1808 r.).

17.02.1831
Ucieczka z twierdzy generała Jana Nepomucena Umińskiego
Generał Umiński był uczestnikiem m.in. kampanii napoleońskiej. Odbywał w Głogowie karę 6-letniego więzienia za działalność konspiracyjną. Z chwilą wybuchu powstania listopadowego generał pod osłoną nocy i w przebraniu zbiegł z więzienia, aby móc walczyć o wolność ojczyzny.

7.09.1831
Zawaliła się wieża kolegiacka
W wyniku katastrofy uległy całkowitemu zniszczeniu przybudówki wieży i kaplica św. Krzyża oraz posąg fundatora kościoła - księcia Konrada. Budowę nowej wieży, zachowanej do dzisiaj, zakończono w 1842 r. Ze względów bezpieczeństwa odsunięto ją od korpusu kościoła, tworząc przedsionek.

1832–1835
Przebudowa ratusza

Gotycko-renesansowy ratusz był obszernym, nieregularnym kompleksem budowli. Wykorzystując francuskie odszkodowanie za straty spowodowane okupacją miasta w latach 1807-1814, postanowiono wybudować nową siedzibę władz miejskich.
Rozebrano całą część zachodnią ratusza, pozostawiając tylko wieżę. Nowy gmach oddano do użytku w 1835 r. Został on zbudowany w stylu klasycystycznym, według projektu berlińskiego architekta A. Sollera. Budynek wschodni wybudowano w latach 1847-1850. Pozostawiono w nim piwnice i pomieszczenia parteru – Piwnicę Ratuszową ze sklepieniami gwiaździstym i kryształowym oraz odwach. Architektura gmachu wzorowana była na modnym wówczas stylu florenckiego renesansu.

1833
Powstaje wydawnictwo Flemminga

Zakład wydawniczy cieszył się dużą renomą w Niemczech. Ze swoich wydawnictw, głównie kartograficznych, słynął również poza granicami kraju.

1.03.1843
W Teatrze Miejskim koncertował Franciszek Liszt. Kompozytor grał na specjalnie skonstruowanym przez głogowianina fortepianie z podwójnym dnem.

1846
Otwarcie linii kolejowej na trasie Głogów – Żagań

W 1843 r. powstała spółka akcyjna pod nazwą Głogowskie Towarzystwo Kolejowe. Jej celem była budowa połączenia do linii kolejowej Wrocław - Berlin. 1.10.1846 r. pierwszy pociąg przemierzył 71-kilometrowy szlak z Głogowa do Żagania. W 1858 r. została otwarta linia do Leszna.

1849
Miasto liczyło 16 152 mieszkańców, w tym 10 248 protestantów, 5 041 katolików i 863 Żydów.

1854
W lecie wystąpiła katastrofalna powódź. Stan na wodowskazie: 5,74 m.
W tym samym roku oddano do użytku gazownię i zainstalowano na ulicach miasta oświetlenie gazowe.

1858
Żałożenie w Głogowie zawodowej straży pożarnej, pierwszej na Dolnym Śląsku.

1862
Powstał browar Bertholda

Był jednym z największych browarów na Dolnym Śląsku. Do dnia dzisiejszego po browarze zachowały się obszerne piwnice.

1870
Wybuch epidemii ospy w obozie jeńców francuskich. Do połowy lipca 1871 r. zmarło 767 jeńców i 92 mieszkańców miasta.

1871
Oddana została do użytku linia kolejowa z Głogowa do Rudnej. Tym samym Głogów otrzymał połączenie kolejowe z Legnicą i Wrocławiem. W tym samym roku  uruchomione zostało połączenie Głogów - Czerwieńsk, przedłużone następnie do Kostrzyna i Szczecina.

1873
Powiększenie terenu miasta

W 2. połowie XIX w. nasiliły się problemy związane z ograniczeniem rozwoju miasta przez umocnienia twierdzy. Wzrastająca liczba mieszkańców stwarzała coraz większą ciasnotę. W obrębie murów miejskich brak było miejsca na budowanie domów, fabryk, zakładów rzemieślniczych. Coraz trudniej było zaspokoić rosnące wymagania w zakresie higieny i bezpieczeństwa pożarowego. W małym stopniu ulgę przyniosło założenie w 1860 r. na zachód od miasta Przedmieścia Wiązów.
Po wieloletnich i ciężkich pertraktacjach w 1873 r. władze wojskowe zgodziły się za 350 tysięcy marek przesunąć istniejące umocnienia na wschód. W nowej dzielnicy, nazwanej Wilhelmstadt, powstało w następnych latach wiele obiektów, np. szkoła wojskowa, synagoga, szpital, poczta, szkoły średnie oraz wiele innych gmachów użyteczności publicznej i kamienic mieszkalnych.

1890
Założenie stoczni rzecznej w Żarkowie.

1892
Oddano do użytku nową synagogę

Obiekt wybudowano przy obecnej ul. Kołłątaja. Głogowska synagoga należała do najładniejszych tego typu obiektów w Niemczech. Mogła pomieścić 300 mężczyzn i 250 kobiet.

22.10 1896
Oddano do użytku nowoczesny szpital miejski.

XX wiek

1900
Liczba mieszkańców Głogowa wynosiła 21 558 osób, w tym 2 908 wojskowych wraz z rodzinami i 18 650 osób cywilnych (14 466 osób wyznania ewangelickiego, 6 300 - rzymsko-katolickiego i 716 – mojżeszowego).

30.04.1902
Podjęcie decyzji o zniesieniu fortyfikacji

Pomiędzy magistratem a władzami wojskowymi została zawarta umowa o zniesieniu fortyfikacji, mających wówczas już prawie wyłącznie muzealne znaczenie.
17 listopada 1902 r. dokonano w pobliżu Bramy Pruskiej pierwszego wykopu. Likwidacja umocnień trwała jeszcze kilka lat.

1903

19 lipca przez Głogów przeszła fala kulminacyjna o wysokości 5,57 m. Pod wodą znalazł się Ostrów Tumski.

1905
Kompleksowy plan zagospodarowania przestrzennego Głogowa
Po likwidacji fortyfikacji Głogów szybko się rozbudowywał i ponownie rozwijał do roli centrum handlowego i gospodarczego północno-zachodniej części Śląska. Plan opracowany został przez wybitnego urbanistę i architekta Josepha Stübbena. W tym samym roku rozpoczęto budowę Hohenzollernstrasse (Al. Wolności).

30.09.1909

Oddanie do użytku gmachu Szkoły Realnej (późniejszej Wyższej Szkoły Realnej) przy obecnym placu Jana z Głogowa. Szkoła, zaprojektowana przez  głogowskiego architekta miejskiego Wilhelma Wagnera, uważana była za jedną z najpiękniejszych na Śląsku. Została odbudowana ze zniszczeń wojennych w latach 1954-1956. Obecnie mieści się w niej Zespół Szkół Zawodowych.

1910
Głogów liczył 24 383 mieszkańców, w tym 3 015 wojskowych (16 528 protestantów, 7 286 katolików i 569 Żydów).

1911

Oddano do użytku gmach Sądu Rejonowego przy obecnej ul. Kutrzeby oraz gimnazjum ewangelickie przy obecnej ul. Sikorskiego.

28 .07. 1914
Wybuch I wojny światowej
Głogów ogłoszony został twierdzą w stanie gotowości. Stal się „miastem lazaretów”. Wojna zahamowała rozwój miasta, nastąpiło dramatyczne pogorszenie warunków bytowych mieszkańców.

1917

Oddano do użytku nowy, stalowy most na Odrze, nazwany imieniem Hindenburga.

9.11.1918
W Głogowie wybuchła rebelia, podczas której doszło do utworzenia rady robotniczo-żołnierskiej.
Wystąpienie nie miało większego poparcia społecznego i zostało po trzech dniach stłumione przez wojsko. 11 listopada rozejm Niemiec z państwami Ententy zakończył I wojnę światową.

1920
Głogów został uznany miastem wydzielonym (powiatem miejskim).

1925
Rozpoczęcie budowy systemu schronów bojowych
Wbrew zapisom traktatu wersalskiego Niemcy rozpoczęli w Głogowie budowę po obu stronach Odry systemu umocnień. Budowle zostały odkryte przez Międzysojuszniczą Komisję Kontroli. Na mocy jej nakazów zniszczono obiekty znajdujące się po prawej stronie rzeki.

1926

Rozpoczęcie budowy szkoły im. Pestalozziego przy dzisiejszej ul. Jedności Robotniczej. Budynek oddano do użytku w 1929 r. Obecnie mieści się tam I Liceum Ogólnokształcące.

21.08.1927

Uroczyste otwarcie stadionu miejskiego w Głogowie.

9.12. 1928
Konsekracja przez metropolitę wrocławskiego kardynała Bertrama kościoła pw. św. Klemensa Hofbauera i klasztoru redemptorystów.

30.01.1933
Głogów w III Rzeszy
Wraz z objęciem urzędu szefa rządu Rzeszy przez Adolfa Hitlera, w Niemczech rozpoczął się okres rządów hitlerowskich.
W 1927 r. utworzona została komórka, a w 1930 r. obwód NSDAP w Głogowie. W wyborach parlamentarnych w 1932 r. NSDAP otrzymała głosy ponad połowy wyborców w Głogowie i powiecie głogowskim.

1935

Oddano do użytku nowy dworzec kolejowy.

1938
„Noc Kryształowa”, podczas której zniszczono synagogę
W nocy z 9 na 10 listopada 1938 r. w całych Niemczech dokonano pogromu Żydów. Głogowską synagogę splądrowały i spaliły bojówki hitlerowskie.
Dzisiaj w miejscu dawnej synagogi znajduje się miejsce pamięci, na które składają się odtworzone zarysy fundamentów oraz pomnik upamiętniający wkład ludności żydowskiej w kulturę Głogowa.

1939

Oddany został do użytku szpital wojskowy. W jego gmachu mieści się obecnie Szpital Miejski.

1939–1944
Po wybuchu II wojny światowej Głogów stał się zapleczem szkoleniowym, uzupełniającym i kadrowym dla jednostek Wehrmachtu oraz dużym ośrodkiem lecznictwa wojskowego.
W czasie wojny na ziemi głogowskiej znajdowały się filie obozów koncentracyjnych, liczne obozy pracy, jenieckie, karne. Przebywali w nich Polacy, Belgowie, Rosjanie, Francuzi, Anglicy i Żydzi. Istniał tu także obóz dziecięcy, do którego zwożono polskie dzieci przeznaczone do germanizacji.
W 1944 r. liczba ludności Głogowa sięgała około 40 000, wraz z robotnikami przymusowymi (1939 - 33 558 mieszkańców).

07.1944
Zapadła decyzja o utworzeniu Festung Glogau
Właściwe prace nad przygotowaniem Głogowa do obrony rozpoczęły się we wrześniu 1944 r. Przystąpiono wówczas do rozbudowy i modernizacji istniejących jeszcze dzieł fortyfikacyjnych oraz do budowy zewnętrznej linii obrony na przedpolach miasta.
Do budowy okopów, rowów przeciwczołgowych, przeszkód i innych umocnień polowych poszczególne zakłady pracy musiały oddelegować znaczne kontyngenty pracowników. Na dużą skalę, w bezwzględny sposób wykorzystywano też zagranicznych robotników przymusowych, jeńców wojennych oraz więźniów.

12.02.1945
Głogów został otoczony przez Armię Czerwoną
Rozpoczęło się trwające 7 tygodni zdobywanie miasta. Przed oblężeniem Głogowa ludność cywilna została w większości ewakuowana. Obrona  liczyła blisko 10 000 osób, z których tylko mniejszą część stanowili pełnowartościowi żołnierze.

1.04.1945
Kapitulacja Festung Glogau

Po ciężkich walkach, trwających cztery tygodnie, nastąpiła kapitulacja Głogowa. Zniszczenia miasta sięgały ponad 90%.
Władzę w mieście objęła radziecka Komendantura Wojenna.

2.05.1945
Przybycie do miasta Pełnomocnika Rządu na Obwód III w Głogowie Władysława Marca
Wiosną 1945 r. zaczęła tworzyć się administracja polska na „Ziemiach Odzyskanych”. Pełnomocnikiem Rządu na Obwód III w Głogowie został mianowany Władysław Marzec. Przybył on do Głogowa wraz z grupą 23 osób. W wyniku ogromnych zniszczeń miasta za siedzibę obrał początkowo wieś Nosocice. Później Biuro Pełnomocnika zostało przeniesione do Sławy.

10.05.1945
Pierwszym burmistrzem Głogowa został Eugeniusz Hoinka
Do miasta przybył wraz z grupą urzędników i osadników z Jarocina. 13 maja na teren powiatu dotarł pierwszy zorganizowany transport - 250 osób. 4 lipca  powołany został Powiatowy Komitet Osiedleńczy. Stopniowo nowe władze i osiedlający się tu ludzie przystępowali do organizacji życia w mieście. W pierwszej kolejności zabezpieczano podstawowe potrzeby bytowe.
Działania polskich władz były w dużym stopniu uzależnione od władzy komendanta wojennego. Stopniowo Rosjanie przekazali Zarządowi Miejskiemu administrację nad ludnością niemiecką (26 czerwca), szpital przy ul. Kościuszki (15 sierpnia) oraz kontrolowane przez nich urządzenia komunalne i zakłady przemysłowe. Komendantura zlikwidowana zestała w lipcu 1946 r.

1.09.1945
W Brzostowie została zorganizowana Szkoła Powszechna, obejmująca zasięgiem nauczania dzieci z Głogowa. Dopiero w 1947 r. utworzona została Szkoła Powszechna w Głogowie.

12.12.1945
Powstanie Koła Kulturalno–Oświatowego
Na gruzach powojennego Głogowa powstało pierwsze na Dolnym Śląsku stowarzyszenie regionalne. Prezesem Koła został ówczesny wiceburmistrz Głogowa Adam Królak. Kontynuatorami działalności Koła były kolejno: Towarzystwo Ziemi Głogowskiej (zał. 1951), Głogowskie Towarzystwo Kulturalne (1966), Towarzystwo Miłośników Głogowa (1977) i ponownie Towarzystwo Ziemi Głogowskiej (od 1995).

14.02.1946
Głogów liczył 1 681 mieszkańców (867 mężczyzn i 814 kobiet). W spisie uwzględniono także ludność niemiecką. Niemcy zostali wysiedleni w latach 1946-1947.

18.09.1946
Powstała Miejska Rada Narodowa w Głogowie.

1947
Uruchomiono odbudowany most drogowy na Odrze, zniszczony w marcu 1945 r. Dotąd przeprawa odbywała się promem.

1.04.1947
Przeniesienie siedziby Starostwa Powiatowego ze Sławy do Głogowa.

28.06.1950
Przeniesienie ze Sławy do Głogowa Liceum Ogólnokształcącego.

1.07.1950
Po reformie administracyjnej kraju Głogów znalazł się w nowo utworzonym województwie zielonogórskim. Do tej pory Głogów należał do województwa wrocławskiego. W 1950 r. miasto liczyło 3 915 mieszkańców.

1951
Głogów ponownie stał się miastem garnizonowym
1 sierpnia do Głogowa przybyła wojskowa grupa organizacyjna ds. utworzenia Garnizonu Głogów i przejęła istniejące koszary.

1.08.1951
Ruszyła odbudowana Stocznia Rzeczna w Głogowie

W stoczni produkowano barki oraz remontowano różnego rodzaju tabor pływający. Głogowską stocznię rzeczną rozwiązano 1.01.1957 r. powołując w jej miejsce Fabrykę Maszyn Budowlanych “Famaba”.

1951
Utworzono w Głogowie Powiatowy Oddział Robót Rozbiórkowych. W latach 50. rozebrano, z wyjątkiem głównych zabytków, ruiny Starego Miasta, a teren splantowano.

1954
Utworzono Spółdzielnię Mieszkaniową “Nadodrze”.

1.01.1955
Rozporządzeniem Rady Ministrów z 7.10.1954 r. powiat głogowski o dotychczasowej powierzchni 1243 km2. został pomniejszony do 735 km2.

15.09.1956
Utworzony został Powiatowy Dom Kultury (od połowy 1975 r. - Miejski Dom Kultury, od 21.05.1977 r.  - Miejski Ośrodek Kultury).

17.01.1957
Z połączenia głogowskich klubów sportowych powstał Międzyzakładowy Klub Sportowy „Chrobry”.

1957
Odkrycie w rejonie Głogowa rud miedzi
23 marca dr Jan Wyżykowski i jego ekipa odkryli pod Sieroszowicami złoża rud miedzi. Powstanie LGOM zapoczątkowało gwałtowny rozwój miasta. Od tego czasu aż do początku lat 90. notowany był wzrost mieszkańców. W 1960 r. Głogów liczył 9 179 mieszkańców, w 1970 r. – 20 396, w 1978 r. – 45 139, w 1983 r. – 60 147, w 1985 r. – 66 365, w 1990 r. – 72 293.

1962–1965
Budowa Osiedla Śródmieście.

12.05.1966
Oddano do użytku Plac Tysiąclecia Państwa Polskiego

02.1967
Rozpoczęto budowę Osiedla Matejki.

1967
Otwarcie Muzeum Hutnictwa i Odlewnictwa Metali Kolorowych
Pomimo że zamek znajdował się w ruinie, powołano w nim muzeum. Mieściło się w trzech odbudowanych salach. Pierwszym dyrektorem został inicjator powstania tej placówki - Mieczysław Kaczkowski. Jego zasługą było rozpoczęcie w 1971 r. odbudowy zamku na potrzeby muzeum.

1968
Rozpoczęcie budowy Osiedla Hutnik. Osiedle Hutnik II powstało po 1971 r.

1.06.1968
Uruchomiono komunikację miejską w Głogowie.

20.07.1971
Oficjalne otwarcie Huty Miedzi „Głogów”
Na uroczystości obecni byli Edward Gierek i Piotr Jaroszewicz.

22.08.1972
Rozpoczęto budowę Osiedla Chrobry.

31.06.1975
Głogów został włączony do województwa legnickiego
Nowy podział administracyjny kraju zlikwidował powiaty i utworzył 49 województw, w tym województwo legnickie, w którego granicach znalazł się Głogów. Biura Urzędu Miejskiego w Głogowie przeniesione zostały z budynku przy ul. Słowiańskiej do gmachu po Prezydium Powiatowej Rady Narodowej przy ul. Gen. Świerczewskiego (obecnie ul. Gen. Sikorskiego).

1975–1985

Budowa Osiedla Kopernika. Obecnie osiedle zamieszkuje około 25 tys. mieszkańców.

21.05.1977
Oddany został do użytku gmach Miejskiego Ośrodka Kultury przy placu Konstytucji 3 Maja.

8.01.1978
Przekazano do eksploatacji Hutę Miedzi „Głogów II”
Zastosowano nowoczesne piece zawiesinowe fińskiej firmy, co sprawiło, że produkowana tam miedź jest najwyższej jakości.

26.01.1978
Rozpoczęły się prace przy budowie ronda w Parku Leśnym (od 1988 r. Rondo Konstytucji 3 Maja).

31.12.1978
Nagły atak „zimy stulecia” sparaliżował życie miasta. W kraju ogłoszony został stan klęski żywiołowej.

6.05.1979
Odbyły się pierwsze zawody motocrossowe na torze w Górkowie.

1.09.1979
Odsłonięcie pomnika Dzieci Głogowskich
Pomnik Dzieci Głogowskich zbudowany został z inicjatywy Głogowskiego Towarzystwa Kultury (od 1977 r. - Towarzystwa Miłośników Głogowa).
Projektantem i wykonawcą pomnika był bułgarski rzeźbiarz Dymitr Petrov Vacev. Pomnik symbolizuje machinę oblężniczą, do której przywiązano dzieci grodzian, podczas zdobywania Głogowa w 1109 r. przez wojska Henryka V.

1980
Powstała koncepcja odbudowy Starego Miasta, która jest obecnie realizowana
Pomimo prób podejmowanych przez władze miasta zaraz po wojnie, nie udało się podźwignąć z ruin Starego Miasta, a wręcz przeciwnie, wiele budynków, które mogły być uratowane, zostało z czasem rozebranych. Podobny los spotkał zabytkowe ruiny kościołów i klasztorów. Z czasem na obszarze Starego Miasta pozostały tylko ruiny ratusza, teatru i kościoła św. Mikołaja, odbudowany kościół pw. Bożego Ciała i gmach sądu.
W 1980 r. grupa architektów z legnickiego koła SARP opracowała koncepcję zakładającą odbudowę starówki w jej historycznym kształcie. Projekt ten uwzględniono w planie zagospodarowania przestrzennego, opracowanym w 1983 r. Wcześniej powstawały wizje zabudowy Starego Miasta m.in. wieżowcami.

1980
W Serbach oddano do użytku nowe ujęcie wody pitnej dla Głogowa.

26.06.1980
Zmarł Adam Królak (ur. 1910), wiceburmistrz Głogowa w latach 1945-1946, działacz zasłużony dla miasta w odbudowie gospodarki, animacji życia kulturalnego i ocalaniu dóbr kultury, lingwista, głogowski regionalista, autor pierwszego powojennego przewodnika po Głogowie i ziemi głogowskiej (1954)

21.08.1980
Rozpoczął się strajk w Hucie Miedzi “Głogów”. W następnych dniach wystąpiły  kolejno strajki innych załóg zakładów przemysłowych w Głogowie. 3.09 utworzono w Głogowie Międzyzakładowy Komitet Robotniczy.

1.04.1981
Głogów stał się miastem prezydenckim
W związku z przekroczeniem liczby 50 tys. mieszkańców w Głogowie utworzono urząd Prezydenta Miasta. Stanowisko to objął dotychczasowy Naczelnik Miasta, Stanisław Majcher. W latach 1982-1988 sprawował je Marian Borawski.

06.1981
Przystąpiono do budowy kościoła Najświętszej Marii Panny Królowej Polski na Osiedlu Kopernika. W 1988 erygowana została parafia. Konsekracja kościoła odbyła sie 8.10. 2000 r.

1982
Przystąpiono do budowy Osiedla Piastów Śląskich.

9.05.1983
Oddano do użytku odbudowywany od 1971 r. Zamek Książąt Głogowskich.

1984
Zapadła decyzja o odbudowie ratusza

Uzgodniono, że budynek zostanie odbudowany w kształcie sprzed 1945 r. W maju rozpoczęto prace budowlane.

15.03.1984
Podjęto decyzję o rozszerzeniu granic miasta o dotychczasowe wsie: Brzostów, Krzepów, Nosocice oraz fragmenty obrębów innych wsi. Powierzchnia miasta wzrosła o 788 ha (łącznie 20,8 km2). W 1986 r. przyłączono resztę Widziszowa i Biechów.

29.09.1984
Rozpoczął działalność Spółdzielczy Dom Kultury „Pegaz”.

1985
Odbyły się pierwsze Głogowskie Spotkania Jazzowe.

29.04.1987
Wmurowanie aktu erekcyjnego pod odbudowę Starego Miasta

W uroczystości wziął udział m.in. wicepremier Zbigniew Szałajda, który został przewodniczącym Honorowego Komitetu Odbudowy Starego Miasta.Pierwszy kwartał wzdłuż wschodniej pierzei Rynku i ul. Powstańców Śląskich oddano do użytku w 1989 roku, następnie przystąpiono do zabudowy kolejnej pierzei rynku, a także ul. Smolnej. Od tamtej pory odbudowa jest systematycznie kontynuowana.

23.10.1987
Odkryto skarb srebrnych monet
Podczas prac melioracyjnych na ogródkach działkowych „Wenecja” natrafiono na ukryty w ziemi skarb ponad 20 tysięcy monet, pochodzących z XII i XIII w. Skarb należy do największych w Europie i eksponowany jest w głogowskim muzeum.

1989
Do Głogowa włączono Wróblin Głogowski i tereny zajęte przez obydwie huty miedzi. Obszar miasta wzrósł do 32 km2 ( obecnie wynosi 35,11 km2).

1989

Rozpoczęto prace budowlane w zrujnowanej kolegiacie.

1989
Na Osiedlu Piastów Śl. rozpoczęła się budowa zespołu ośrodka duszpasterskiego parafii pw. Miłosierdzia Bożego.

27.05.1990
Odbyły się pierwsze wybory do odtworzonego samorządu miejskiego
Wybrano 36 radnych. Prezydentem Miasta został Jacek Zieliński a Przewodniczącym Rady Miasta Michał Leszczyński.

30.10.1990
Rada Miejska Głogowa dokonała zmiany herbu miasta. Przywrócono czteropolowy herb oparty na pieczęci z 1755 r., który używany był w latach: 1755-1939, 1945-1966.

09.1991
Rozpoczęła działalność “Telegazeta Głogów”, stanowiąca zalążek późniejszej “Telewizji Głogów”, obecnie TV Master.

3-5.06.1992
Po raz pierwszy w Głogowie wręczono nagrodę literacką im. Andreasa Gryphiusa, przyznawaną od roku 1957 przez Gildię Artystów z Esslingen. Ponownie nagroda była wręczana w Głogowie w latach 1994 i 1997.

03. 1993
Towarzystwo Miłośników Głogowa zaczęło wydawać  “Encyklopedię Ziemi Głogowskiej”. Do 2009 r. ukazały się 70 zeszytów.

9.11.1993
Odsłonięcie na miejscu dawnej synagogi pomnika poświęconego społeczności żydowskiej Głogowa.

15.12. 1993
Otwarcie Wydziału Metali Szlachetnych w Hucie Miedzi “Głogów”.

10. 1994
Miesięcznik samorządu głogowskiego “SAMI” przekształcony został w tygodnik  samorządowy, obejmujący swoim zasięgiem 9 gmin, od 1.12.1995 r. - “Tygodnik Głogowski”.

16.12.1995
Osadzenie, ważącego 16 ton, hełmu na wieży ratuszowej

Wieża, której ruinę wysadzono w latach 60., została odbudowana od podstaw. Ma wysokość 80,30 m i jest najwyższą po gdańskiej wieżą ratuszową w Polsce.
W kolejnych latach prowadzono dalsze prace przy wieży. W maju 1998 r.  zamontowano zegar i nastąpiło otwarcie odbudowanej wieży.

1996

W Głogowie odbyła się runda Pucharu Europy w Duathlonie. Kolejne rundy Pucharu Europy odbywały się latach 1997, 1998, 1999.

1997
W Głogowie odbyły się Motocrossowe Mistrzostw Europy w klasie 125 ccm, a w następnym roku – w klasie 250 ccm .

07.1997
„Powódź tysiąclecia”

Pod wodą znalazła się część Ostrowa Tumskiego, osiedla Krzepów i Nosocice oraz część zachodnich terenów miasta. 16 lipca pierwsza kulminacyjna fala w Głogowie osiągnęła 7,17 m., druga nadeszła 27 lipca, osiągając 6,67m.

2.02.1998
Rozpoczęła działalność rozgłośnia radiowa - “Radio Głogów”, założona przez parafię kolegiacką. Od października 1999 r. głogowskie radio nosi nazwę “Radio Plus Głogów”.

29.05.1998
Oddana została do użytku Hala Widowiskowo-Sportowa
W 1999 r. hala otrzymała imię Ryszarda Matuszaka, inicjatora budowy hali, działacza, trenera i zawodnika wybitnie zasłużonego dla rozwoju sportu w Głogowie.

13.07.1998
Zmarł dr Janusz Chutkowski, prawnik, dr nauk humanistycznych, badacz historii Głogowa. Był autorem “Dziejów Głogowa” – pierwszej polskiej monografii historycznej miasta.

11.10.1998
Pierwsze wybory do trzech szczebli samorządów lokalnych
Oprócz wyborów radnych do Rady Miasta, głogowianie wybierali po raz pierwszy swoich przedstawicieli do Rady Powiatu i Sejmiku Województwa Dolnośląskiego. Wybrani radni miejscy na prezydenta wybrali Zbigniewa Rybkę, natomiast radni powiatowi na starostę - Andrzeja Kolińskiego.

1.01.1999
Nowy podział administracyjny kraju
Głogów stał się siedzibą powiatu w województwie dolnośląskim. W skład powiatu głogowskiego weszły gminy: Miejska Głogów, Głogów (wiejska), Jerzmanowa, Kotla, Pęcław i Żukowice.

1.09.1999
Około 2 400 uczniów rozpoczęło naukę w nowo utworzonych gimnazjach.

XXI wiek

10.11.2000
Otwarto nowoczesną oczyszczalnię ścieków
Budowa trwała kilka lat i kosztowała miasto ponad 50 milionów złotych. Kanalizacja zbiera ścieki z miasta oraz części wsi gmin Głogów i Jerzmanowa. Oczyszczalnia spełnia standardy krajowe i europejskie.

25.05.2002
Otwarto odbudowywany od 1984 r. ratusz. Do budynku wprowadził się Urząd Miasta.

2003
Uroczyste obchody związane z 750. rocznicą nadania Głogowowi praw miejskich.

15. 04. 2003
Zmarł Jerzy Bogusław Sadowski, budowniczy Huty Miedzi Głogów, wieloletni prezes Towarzystwa Ziemi Głogowskiej i społecznik, Honorowy Obywatel Głogowa. Był autorem wielu publikacji o Głogowie.

26.05.2003
Wizyta w Głogowie prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej Aleksandra  Kwaśniewskiego.

2003

Otwarty został, budowany od 1994 r., Dom „Uzdrowienie Chorych” im. Jana Pawła II, pierwszy dom wspólnoty „Cisi  Pracownicy Krzyża” w Europie środkowo-wschodniej.

2003
Głogów otrzymał plakietę Rady Europy
Było to kolejne, po dyplomie i fladze, wyróżnienie dla Głogowa za działania proeuropejskie i współpracę zagraniczną. Głogów utrzymuje kontakty z miastami partnerskimi z Niemiec (Eisenhüttenstadt i Langenhagen), Holandii (Middelburg), Szwecji (Laholm), Wielkiej Brytanii (Amber Valley), a także Ukrainy (Kamieniec Podolski).

08.2004
Odkrycie skarbu złotych i srebrnych monet

Podczas prac wykopaliskowych na Starym Mieście archeolodzy odkryli skarb składających się z około 5,5 tys. monet, pochodzących z XVI i XVII w.

13.10.2004
Inauguracja pierwszego roku akademickiego w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Głogowie.

2006
SPR AMD Chrobry Głogów wywalczył wicemistrzostwo Polski.

26.11.2006
W II turze wyborów na Prezydenta Miasta Głogowa zwyciężył Jan Zubowski, dotychczasowy Poseł na Sejm RP, pokonując ubiegającego się o reelekcję, urzędującego od ośmiu lat prezydenta Zbigniewa Rybkę.

29.06.2007
Otwarcie kompleksu basenów odkrytych

Długo wyczekiwana inwestycja basenów została zakończona. W kolejnym roku otwarto basen kryty.

5.09.2009
Obchody 900. rocznicy Obrony Głogowa

Zwieńczeniem obchodów była inscenizacja obrony grodu na terenie Górkowa. Kilkanaście tysięcy zgromadzonych mieszkańców obserwowało zmagania wojów o gród, którego makietę wybudowali żołnierze z głogowskiego garnizonu.

2010
Obchody milenijne – 1000-lecia pierwszej wzmianki o Głogowie.