Białka (nie istnieje - część miasta Legnica) - powiat legnicki

vor 1945 Weissenhof bei Liegnitz - kres Liegnitz

Dojazd do dawnej miejscowości od strony obecnej ulicy Złotoryjskiej. Na miejscu po byłej cegielni ulokowano mały zakład przemysłowy a po przeciwnej stronie schronisko dla psów.

Całkowity brak śladów po jakichkolwiek wiejskich zabudowaniach.

Przejazd kolejowy był kiedyś niemal w centrum miejscowości. Na drugim zdjęciu dokładne miejsce po pałacu w dawnym majątku Gut Weissenhof.

Standortlazarett Liegnitz powstały w latach 1939 - 1941 w sąsiedztwie Białki.

Szpital wojskowy Wehrmachtu w Legnicy (Das Standortlazarett Liegnitz) został zbudowany w końcu lat trzydziestych w Lasku Złotoryjskim, założonym w południowej części miasta. Funkcjonował jako I Szpital Wojskowy (Reservelazarett I Liegnitz) do końca wojny przyjmując rannych ze wszystkich frontów. W szpitalu miał siedzibę legnicki wojskowy oddział sanitarny (Sanitätsabteilung Liegnitz). Obiekt zaprojektowany został najprawdopodobniej przez ten sam zespół, który stworzył obecny szpital w Głogowie, wybudowany w tym samym czasie. Świadczy o tym podobieństwo architektoniczne, wiele rozwiązań i zastosowanych materiałów budowlanych. Tak jak w Głogowie pokoje wychodzące na długie tarasami na trzech kondygnacjach, skierowane są na południowy-zachód. Przed wojną Lasek był takim specyficznym miejscm klimatycznym z powodu wiejących wiatrów. Podobne właściwości były w jednym z miast szwajcarskich.
Z chwilą przejęcia części miasta na siedzibę Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej w obiekcie urządzono Centralny Szpital Północnej grupy Wojsk (Gruppowoj wojennyj Gospital). Miał status szpitala ewakuacyjnego, czyli na wypadek wojny – wykorzystywano wiec tylko 1/3 z gotowych 650 łóżek. Słynął ze znakomitej opieki medycznej oferowanej przez najlepszych medycznych specjalistów wojskowych i cywilnych ówczesnego ZSRR. Dziedziczył tradycje Leningradzkiego Szpitala Ewakuacyjnego utworzonego w 1941. Po przerwaniu blokady Leningradu był przenoszony za frontem, aż trafił na teren Polski. W Legnicy od 4 lutego 1948 do 1992 r. Po przekazaniu Szpitala w ręce polskie zakupili go Zabużanie, płacąc za ten obiekt papierami wydanymi za mienie pozostawione na Wschodzie. Od blisko 20 lat nie znalazł się inwestor, który uczynił by z tego obiektu posesje tętniącą życiem i będącą ozdobą miasta.
 

Autor tekstu - Wiesław Maciuszczak

Archiwalne widokówki.  Na pierwszej - Restaurant Weissenhof; Heinrich Froehlich.