Dolny Śląsk - dziedzictwo przeszłości utrwalone w zabytkach

Niederschlesien - die Erbschaft der Vergangenheit in Denkmälern verewigt

Lower Silesia - inheritance of the past in remains

Legnica

vor 1945 Liegnitz

Autor fotografii Eckhard Huth z Drezna.

Cmentarz Komunalny w Legnicy - plan sytuacyjny oraz kaplica.

Fragment pomnika upamiętniającego pochowanych tu kiedyś niemieckich mieszkańców Legnicy. Boczne nieczynne wejście (brama) oraz mur okalający cmentarz zbudowany ze starych nagrobków.

Cmentarz Żołnierzy Armii Radzieckiej w Legnicy.

Groby żołnierzy.

Mogiła zbiorowa Żołnierzy Armii Radzieckiej zmarłych w latach powojennych w Legnicy oraz dzieci stacjonujących to oficerów.

Grób Lidii Siergiejewny Nowikowej na legnickim cmentarzu - bohaterki filmu "Mała Moskwa".

Standortlazarett Liegnitz powstały w latach 1939 - 1941 w sąsiedztwie Białki - miejscowości włączonej w granice administracyjne miasta Legnica. Obecnie zabudowa tej wioski całkowicie nie istnieje.

Szpital wojskowy Wehrmachtu w Legnicy (Das Standortlazarett Liegnitz) został zbudowany w końcu lat trzydziestych w Lasku Złotoryjskim, założonym w południowej części miasta. Funkcjonował jako I Szpital Wojskowy (Reservelazarett I Liegnitz) do końca wojny przyjmując rannych ze wszystkich frontów. W szpitalu miał siedzibę legnicki wojskowy oddział sanitarny (Sanitätsabteilung Liegnitz). Obiekt zaprojektowany został najprawdopodobniej przez ten sam zespół, który stworzył obecny szpital w Głogowie, wybudowany w tym samym czasie. Świadczy o tym podobieństwo architektoniczne, wiele rozwiązań i zastosowanych materiałów budowlanych. Tak jak w Głogowie pokoje wychodzące na długie tarasami na trzech kondygnacjach, skierowane są na południowy-zachód. Przed wojną Lasek był takim specyficznym miejscm klimatycznym z powodu wiejących wiatrów. Podobne właściwości były w jednym z miast szwajcarskich.
Z chwilą przejęcia części miasta na siedzibę Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej w obiekcie urządzono Centralny Szpital Północnej grupy Wojsk (Gruppowoj wojennyj Gospital). Miał status szpitala ewakuacyjnego, czyli na wypadek wojny – wykorzystywano wiec tylko 1/3 z gotowych 650 łóżek. Słynął ze znakomitej opieki medycznej oferowanej przez najlepszych medycznych specjalistów wojskowych i cywilnych ówczesnego ZSRR. Dziedziczył tradycje Leningradzkiego Szpitala Ewakuacyjnego utworzonego w 1941. Po przerwaniu blokady Leningradu był przenoszony za frontem, aż trafił na teren Polski. W Legnicy od 4 lutego 1948 do 1992 r. Po przekazaniu Szpitala w ręce polskie zakupili go Zabużanie, płacąc za ten obiekt papierami wydanymi za mienie pozostawione na Wschodzie. Od blisko 20 lat nie znalazł się inwestor, który uczynił by z tego obiektu posesje tętniącą życiem i będącą ozdobą miasta.

Autor tekstu - Wiesław Maciuszczak

Archiwalne widokówki i zdjęcia

Historische Ansichtskarten und Fotos