Dolny Śląsk - dziedzictwo przeszłości utrwalone w zabytkach
Niederschlesien - die Erbschaft der Vergangenheit in Denkmälern verewigt
Lower Silesia - inheritance of the past in remains
Mirocin Średni - powiat nowosolski
vor 1945 Mittel Herzogswaldau - Kreis Freystadt
MIROCIN ŚREDNI
gm. Kożuchów
Herczogwald (ok. 1305)
Mittel Herzogswalde (1791)
Mittel Herzogswaldau (1844)
Bolesławów Średni (1945)
Wydzielenie się majątku ziemskiego nastąpiło prawdopodobnie w końcu XIV w. W XV
wieku wieś znalazła się w rękach rodu von Glaubitz, następnie Hansa Ledlaw z
Awros, który w 1512 r. sprzedał Albrechtowi von Schlichtingowi Mirocin Średni i
Górny. Ten prawdopodobnie w Mirocinie Średnim wzniósł pierwszą murowaną
siedzibę. W tym czasie pojawiła się informacja o dwóch miejscowych folwarkach.
Po śmierci Albrechta majątek odziedziczyli jego bratankowie, Asman i Albrecht. W
1535 r. Asman von Schlichting sprzedał swoją część Mirocina Średniego Ernestowi
von Dyhern ze Studzieńca. Natomiast po śmierci Albrechta jego część przypadała
Kasparowi von Braun z Drwalewic. Około 1600 r. Mirocin Średni zakupił Georg von
Dyherrn. W połowie XVII w. Mirocin Średni, Górny i część Dolnego znalazły się w
rękach rodziny von Dyherrn (kilka linii rodu), która władała wsią do początków
XX w. Za rządów tej rodziny wzniesiony został prawdopodobnie renesansowy dwór
obronny (mogła to być rozbudowa wcześniejszej siedziby Schlichtyngów – np. wieży
mieszkalnej). Otoczona nawodnioną fosą budowla była wielokrotnie przebudowywana
w XVIII i XX wieku. W 1791 r. wzmiankowano we wsi siedzibę pańską, 2 folwarki,
młyn wodny, 10 gospodarstw kmiecych, 14 zagrodniczych i 7 komorniczych – 242
mieszkańców. Na przełomie XVIII i XIX stulecia w sąsiedztwie dworu założono
park. W 1844 r. wieś liczyła 299 mieszkańców (1 katolik). Majątek ziemski
składał się z dwóch folwarków, młyna, gorzelni i 37 domostw. Na początku XX
wieku w parku przy dworze założono trzy stawy hodowlane z wyspami, które pełniły
również rolę dekoracyjną. Do czasów budowy przez rodzinę Dyherrnów nowej
siedziby w Mirocinie Górnym, dwór pełnił rolę rezydencjonalną – potem
drugorzędną. Na początku XX w. Dyhernowie prawdopodobnie sprzedali posiadłość –
w 1912 r. właścicielem był Horst von Falkenhayn, później rodzina Klammt.
Po 1945 r. w przydworskim folwarku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne,
początkowo we dworze mieściły się mieszkania i biura, później został opuszczony
i popadł w ruinę. W latach 60. i 70. zakład rolny wzniósł dla swoich pracowników
4 wielorodzinne bloki mieszkalne oraz zabudowania fermy bydła opasowego i owiec.
Gospodarstwo funkcjonowało do połowy lat 90. XX w. Do 1975 r. w Mirocinie
Średnim znajdowała się siedziba władz gminy (wcześniej gromady) obejmującej wsie
Mirocin Dolny i Górny, Broniszów, Książ Śląski, Studzieniec, Broniszów,
Radwanów, Jarogniewice i Barcikowice. W 2002 r. Mirocin Średni znajdowało
zamieszkiwało 281 osób, we wsi znajdowało się 31 gospodarstw rolnych,
funkcjonował niewielki tartak, zakład naprawczy sprzętu rolniczego i
przedsiębiorstwo gospodarki odpadami.
Tekst za zgodą wydawcy z publikacji: Tomasz Andrzejewski, Miejscowości powiatu nowosolskiego. Rys historyczny, Nowa Sól 2004.
Ruina pałacu w Mirocinie Średnim.
Ten obelisk to dawny pomnik poległych na frontach I wojny światowej żołnierzy pochodzących z Mirocina Średniego.
Mirocin Średni - Dwór
Około pół kilometra od skrzyżowania dróg z Kożuchowa do
Zielonej Góry i Nowogrodu Bobrzańskiego znajdują się pozostałości założenia
dworskiego w Mirocinie Średnim. Ruiny dworu usytuowane są w głębi posesji, od
drogi oddzielone dawnym parkiem. Dwór zwrócony był fasadą na południe, gdzie
rozpościerało się obszerne podwórze gospodarcze o kształcie wydłużonego
prostokąta. Od znacznie oddalonego dziedzińca gospodarczego odgrodzony był
rzędem dziewięciu lip, z których osiem rośnie do dnia dzisiejszego. Zachował się
tylko jeden budynek folwarczny – dawna obora, później stajnia, zaś obecnie
przebudowany na lokale mieszkalne. Od strony południowej dziedziniec zamykała
nieistniejąca już stodoła, od strony wschodniej oficyna dla służby dworskiej,
obora, kuźnia. Pomiędzy dawną oborą, a wybudowanym w latach 70. XX wieku
budynkiem administracyjnym, w pierzei zachodniej znajdowała się brama wjazdowa,
prowadząca na teren podwórza gospodarczego.
Pierwszy raz Mirocin Średni wymieniany jest w 1512 roku. Wcześniej Mirocin Górny
i Średni były w rękach jednego właściciela. W roku 1512 Hans Ledlaw sprzedaje
część swoich własności Albertowi von Schlichtyng i jego bratankom po zmarłym
bracie Vicenzie. W roku 1515 Albert zapisuje swojej żonie dom i inwentarz z
dwóch folwarków. Dom miał przypaść bratankom Alberta dopiero po śmierci wdowy po
Albercie. W 1535 roku, jeden z bratanków, Asmann, sprzedaje przypadłą mu w
podziale część Mirocina Górnego i Dolnego Ernestowi Dyhren ze Studzieńca. Od
tego czasu dobra mirocińskie pozostają w posiadaniu rodu von Dyhern do 1906
roku, gdy zmarł bezpotomnie ostatni z rodu – baron Paul von Dyhern.
Dwór powstał w 2. poł. XVI wieku, w XVII stuleciu został powiększony o część
zachodnią. W 1907 roku Mirocin Średni nabywa Horst von Falkenbaun, zaś w 1929
roku Greta Klamt z domu Schulz – ostatnia przedwojenna właścicielka majątku.
Dwór założony był na rzucie wydłużonego prostokąta. Była to budowla
dwukondygnacyjna, przykryta czterospadowym dachem. Obiekt, z wyjątkiem narożnika
południowo-wschodniego był podpiwniczony. Wnętrza piwniczne przesklepione są
kolebą z lunetami o łagodnym, spłaszczonym wykroju. Piwnice są częściowo
zagruzowane, powybijane są w nich dodatkowe przejścia, jednak jest to najlepiej
zachowana część dworu. Fasada dworu była dziewięcioosiowa, o nieregularnie
rozmieszczonych otworach okiennych, ujętych w prostokątne opaski, które dzieliły
elewację na trzy części. Środkowa część elewacji frontowej była czteroosiowa,
zachodnia – trzyosiowa, wschodnia – dwuosiowa. Narożniki budynku oraz podział
elewacji frontowej zaakcentowane były lizenami z boniowaniem wykonanym w tynku.
Wejście główne obramowane było szerokimi lizenami, u góry zwieńczone wydatnym,
prostym gzymsem. Drzwi były dwuskrzydłowe, drewniane z nadświetlem, zdobione
płycinami. W trakcie XVIII-wiecznej przebudowy dworu ujednolicono elewacje,
nadając fasadzie pozory symetrii poprzez zastosowanie lizen i boniowanie
wszystkich narożników budynku. Północna elewacja budynku przepruta była
nieregularnie rozmieszczonymi otworami okiennymi o różnych wymiarach. W
zachodniej partii tej elewacji, na wysokości drugiej kondygnacji znajdował się
długi balkon z metalową balustradą. Takie same balkony były we wschodniej partii
tej elewacji, na poziomie obydwu kondygnacji, kontynuowane na całej długości
elewacji wschodniej. Na balkony prowadziły bezpośrednie wyjścia z pokoi.
Wnętrze dworu podzielone było na dwie odrębnie ukształtowane części. W pierwszym
etapie budowy powstała dwutraktowa część wschodnia, obejmująca sześć osi fasady.
Partia zachodnia odpowiadała trzyosiowej części fasady. Do części zachodniej
prowadziło bezpośrednie wyjście w elewacji zachodniej. Miała ona zapewne
przeznaczenie gospodarcze, była bezpośrednio połączona z piwnicą.
Zachowała się południowo-wschodnia ściana do wysokości drugiej kondygnacji wraz
z południowym i wschodnim narożnikiem, fragmentami balkonów oraz kilka
fragmentów ścian wewnętrznych w tej części pałacu.
Ważnym elementem założenia parkowo-dworskiego w Mirocinie Średnim była woda.
Dwór znajdował się na niewielkiej, sztucznie usypanej wysepce. Wysepka miała
kształt prostokąta o zaokrąglonych narożnikach. Prowadził na nią ceglany most,
znajdujący się naprzeciw głównego wejścia do dworu, obecnie zawalony. Kształt
stawu zbliżony był do kwadratu, jego brzegi, wschodni i północny, były
nadsypane. W kierunku wschodnim i zachodnim od stawu rozpościerał się park
krajobrazowy. Zachodnią granicę parku stanowiła przechodząca przez wieś lokalna
droga, północną – droga polna. Wschodnia część parku, posadowiona na terenie
podmokłym, założona była na planie prostokąta o dłuższym boku na osi wschód –
zachód. Północnym i południowym skrajem parku przepływały dwa strumienie, które
zasilały staw.
Park został założony w XVIII wieku na bardzo podmokłym obszarze. Układ alei
spacerowych jest nieczytelny, zakłócony przez liczne dzikie wyręby drzew i
samosiejki – przede wszystkim dzikiego bzu i leszczyny. Staw i strumienie są
wysuszone i zarośnięte.
Po 1945 roku w dworze znajdowały się mieszkania i biura PGR. W tym czasie
przebudowano układ wnętrza parteru części zachodniej. Opuszczony, stopniowo
dewastowany popadł w ruinę.
Śląsk - Dolny Śląsk - Schlesien - Niederschlesien - Silesia - Zabytki Dolnego Śląska
Będę wdzięczny za wszelkie informacje o historii miejscowości, ciekawych miejscach oraz za skany archiwalnych widokówek lub zdjęć.
Wenn Sie weitere Bilder oder Ortsbeschreibungen zu dem oben gezeigten Ort haben sollten, wäre ich Ihnen über eine Kopie oder einen Scan sehr dankbar.
Tomasz Mietlicki e-mail - itkkm@o2.pl