Konradowo - powiat wschowski

vor 1945 Kursdorf - Kreis Fraustadt

Konradowo od 1307 roku stanowiło własność klasztoru klarysek z Głogowa, którym zostało podarowane przez Księcia Henryka III głogowskiego. Z inicjatywy sióstr zakonnych powstała tu parafia, o której pierwsza wzmianka pochodzi z 1373 roku. W trzy lata później stoi tu już drewniany kościół p.w. św. Jakuba Apostoła Starszego. Na miejscu tej nietrwałej budowli powstał w 1583 roku (data na kamiennej tablicy nad bocznym południowym wejściem) z inicjatywy ksieni zakonu p.w. św. Krzyża z Głogowa murowana z kamienia i cegły trzynawowa świątynia w stylu barokowym. W XVIII wieku dokonano przebudowy świątyni a w połowie tego stulecia konsekracji dokonał wrocławski biskup pomocniczy Franciszek Almenslco. Patronat nad kościołem klaryski sprawowały aż do sekularyzacji zakonu dokonanej przez pruskie władze edyktem z 30 października 1810 roku podpisanym przez Fryderyka Wilhelma III. Ogółem na Śląsku kasacji uległo w owym czasie 13 żeńskich domów zakonnych.

We wnętrzu świątyni zachowały się późnogotyckie rzeźby Matki Boskiej i św. Jana Ewangelisty, a w prezbiterium w nastawie ołtarza głównego 300 – letni łaskami słynący obraz Matki Boskiej Pocieszenia. Obraz ten został przywieziony do Polski przez ks. Franciszka Wierzbickigo, który opuścił w 1945 roku parafię w Rzęsnej Polskiej w archidiecezji lwowskiej w wyniku repatriacji jej mieszkańców. Intronizacji obrazu dokonano 11 listopada 1979 roku. Kościół otoczony jest murem z dwiema bramami, gotycką z XVI wieku i nowszą z XVIII wieku.

W prawym bocznym ołtarzu znajdują się dwa obrazy przedstawiające św. Jakuba Apostoła Starszego pochodzące z przełomu XVIII i XIX wieku. Ołtarz wzbogacają także rzeźby świętych Józefa i Wawrzyńca.

Pozostałość cmentarza sprzed 1945 roku w najbliższym otoczeniu kościoła oraz plebania.

Plebania w pobliżu kościoła, dzwonnica, brama na teren przykościelny oraz grota obok świątyni.

Tablice z nazwiskami mieszkańców Konradowa - żołnierzy poległych na frontach I wojny światowej.

Klaryski były trzecią fundacją klasztorną w Głogowie po franciszkanach i dominikanach. Im to książę Henryk III Głogowski (prawnuk kanonizowanej Jadwigi Śląskiej) ufundował kościół p.w. św. Jerzego, a także uposażył w miejscowości Konradów pobliskie Kandlewo, Zamysłów, Rapocin oraz dobra w okolicach Głogowa, Sławy i Kożuchowa. Henryk III był kontynuatorem polityki zjednoczenia Polski, spadkobiercą króla Przemysława II i tytułował się „dux regni Polonie, Pomeranie, Silesie et dominus Glogovie”. Czasy jego panowania to okres rozwoju gospodarczego, czemu sprzyjały wprowadzane przez niego reformy sądowo - administracyjne oraz monetarna. W wyniku pretensji do spadku po królu Przemysławie II, jakie zgłosił Władysław Łokietek, Henryk III toczył z nim liczne wojny, głównie na terytorium Wielkopolski. Jego przedwczesna śmierć 9 grudnia 1309 roku (pochowany w kościele cystersów w Lubiążu) przekreśliła plany i ambicje Piastów śląskich do korony Królestwa Polskiego.

Konradowo ma charakter typowej wsi o układzie ulicówki. Na całej jej długości odnajdziemy 8 kapliczek przydrożnych i figur - Matki Boskiej i Świętych Pańskich. Fotografie kapliczek i figur ułożone w kolejności od miasta Wschowy.

Pałac w Konradowie oraz fragment zabudowy gospodarczej.

Rozwidlenie polnych dróg oraz stary trakt w kierunku miejscowości Zamysłów, choć na zdjęciach widok na Konradowo.

                       

Ulegający dewastacji stary wiatrak koźlak, dom w pobliżu kościoła oraz dawna gospoda obecnie świetlica.

Krzyż pokutny w pobliżu kościoła oraz drugi na terenie prywatnej posesji.

Dzieci w przedszkolu w 1930 roku oraz uczniowie w 1934.

Konradowo - Pałac i folwark

Pałac w Konradowie wraz z folwarkiem usytuowany został w centrum wsi o planie ulicówki. Podobnie jak wiele innych kompleksów dworskich, zespół konradowski składał się pierwotnie z trzech głównych części: rezydencjonalnej, którą tworzył pałac wraz z parkiem, gospodarczej w formie rozległego dziedzińca z budynkami oraz kolonii mieszkalnej. Pałac został zwrócony elewacją frontową w stronę głównej drogi prowadzącej przez wieś. Obecnie budowla pełni funkcję mieszkalną.

Ubóstwo źródeł utrudnia rozpoznanie historii wsi oraz majątku. Wiadomo, że w 1813 roku dobra konradowskie przejął w posiadanie Ulrich Knauer, który według odnotowanej później opinii dobrze nimi zarządzał, podobnie jak nieznany z imienia jego poprzednik. Obecne założenie powstało pod koniec XIX wieku i jest łączone z nazwiskiem potomka Ulricha – Hermana Knauera. Folwark konradowski liczył wówczas 172,17 ha powierzchni i przynosił znaczne dochody. Późniejsze wiadomości na temat majątku są jeszcze bardziej skąpe. Wiemy, że w latach od 1935 do 1941 roku ich właścicielem był niejaki Robert Weimar urodzony w 1882 roku, a zmarły w 1941. Nazwisk dalszych gospodarzy nie znamy.

Pałac w Konradowie założony został na rzucie zbliżonym do litery H, z silnie wysuniętym niskim ryzalitem od elewacji tylnej. Zróżnicowaną gabarytowo bryłę pałacu tworzą: trzykondygnacyjne skrzydło środkowe z dwuspadowym dachem, piętrowe skrzydła boczne nakryte czterospadowymi płaskimi dachami oraz parterowy ryzalit z tarasem. Wszystkie człony są podpiwniczone. Elewacje o symetrycznym rozstawie, w poziomie podzielone są wąskimi gzymsami nad cokołem i nad drugą kondygnacją. Elementami układu wertykalnego są osie okien i narożne boniowania. Fasada, w pięcioosiowej partii środkowej zaakcentowana została trzyosiowym pseudoryzalitem zwieńczonym trójkątnym szczytem. Umieszczone na osi wejście, zamknięte półkoliście, ujęte zostało portalem w postaci pilastrów podtrzymujących trójkątny przyczółek. Dwuosiowe ściany skrzydeł bocznych stwarzają wrażenie ryzalitów. Elewacja tylna zakomponowana została podobnie jak fasada. Wszystkie otwory okienne w parterze zamknięto półkoliście i flankowano obramieniem w postaci lizen podtrzymujących archiwoltę łuku. Prostokątne okna piętra i kwadratowe poddasza, ujęto w proste obramienia. Układ wewnętrzny skrzydła środkowego jest dwutraktowy, a w skrzydłach bocznych jednotraktowy.

Bryłą, artykulacją architektury oraz układem przestrzennym pałac stanowi echo renesansowych rezydencji włoskich, do których odwołał się twórca konradowskiego założenia. Dodatkowo wprowadzono od strony fasady portal z arkadowo ukształtowanym otworem wejściowym, nad którym umieszczono trójkątny tympanom wsparty na pilastrach – motyw popularny w nowożytnych pałacach. Należy jednak pamiętać, że posługiwano się najprawdopodobniej włoskimi wzorcami renesansowymi przekształconymi już zapewne przez dziewiętnastowiecznych artystów Italii. Jest to więc nawiązanie nie bezpośrednie, lecz poprzez późniejsze interpretacje stylów nowożytnych.

Małgorzata Szymańska-Dereń
Źródło:
"Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego"