Dolny Śląsk - dziedzictwo przeszłości utrwalone w zabytkach
Niederschlesien - die Erbschaft der Vergangenheit in Denkmälern verewigt
Lower Silesia - inheritance of the past in remains
Lgiń - powiat wschowski
vor 1945 Ilgen - Kreis Fraustadt
Kościół p.w. św. Bartłomieja, budynek dawnej gorzelni oraz pałac.
Archiwalne widokówki i zdjęcia
Historische Ansichtskarten und Fotos
Wnętrze kościoła, widok na miejscowość, zdjęcie pałacu oraz pamiątkowa fotografia zrobiona na przejściu granicznym niemiecko - polskim w 1921 roku.
Lgiń - Pałac
Pałac wraz z
założeniem parkowym położony jest w południowo-zachodniej części wsi, niedaleko
jeziora Lgińsko. W odległości ok. 100 m od pałacu w kierunku południowym
znajduje się gorzelnia, a w kierunku południowo-wschodnim stary młyn. Przy
południowo-zachodnim narożniku rezydencji stoi dawna oficyna. Wschodnia elewacja
frontowa pałacu usytuowana jest na osi widokowej w kierunku neogotyckiego
kościoła, usytuowanego na wzgórzu. Pałac obecnie nie jest użytkowany, tylko
sporadycznie użyczany przez właściciela na cele kulturalne. Dawna oficyna
została zaadaptowana na cele mieszkalne.
Wieś od początku XIX wieku należała do rodu Kęszyckich herbu Nałęcz, którzy
wybudowali tu pałac. Rezydencja wybudowana została w 2. poł. XIX wieku. W roku
1865 w pałacu mieszkała już Nymphia Kęszycka z Modlimowskich wraz z mężem.
Rocznik statystyczny z 1865 roku wymienia Kęszycką jako właścicielkę wsi. Zmarła
w 1870 roku Nymphia była także fundatorką kościoła pw. św. Bartłomieja. Między
rokiem 1905 a 1907 wybudowana została ceglana gorzelnia. Pod koniec wieku XIX
pałac przejęła rodzina Chłapowskich. W 1934 roku zespół pałacowy kupiła rodzina
Baltzer, która utraciwszy swoje dobra w Rybniku na Górnym Śląsku, przeniosła się
do Lginia.
Rezydencja została założona na planie wydłużonego prostokąta z dwoma
cylindrycznymi wieżami w narożnikach po stronie południowej oraz pozornym
ryzalitem na osi środkowej fasady. Bryła jest zwarta jednokondygnacyjna z niskim
poddaszem mieszkalnym. Dominantą architektoniczną są dwie trójkondygnacyjne
wieże. Budynek przekryty jest dachem dwuspadowym, pierwotnie krytym łupkiem, a
obecnie gontem bitumicznym. Wschodnia elewacja frontowa, otwierająca się na park
krajobrazowy, jest dziesięcioosiowa i posiada na osi środkowej dwukondygnacyjny
pseudoryzalit z gankiem i tarasem na kwadratowych filarach. Analogicznie
zaprojektowana została elewacja tylna, która posiada dziesięć osi, a w centrum
dwukondygnacyjny pseudoryzalit, zwieńczony trójkątnym frontonem. Okna obu
elewacji w poziomie piętra są prostokątne i opasane profilowanym obramieniem z
nadprożem zdobionym motywem neorenesansowych wici roślinnych. Prostokątne okna
poddasza powtarzają rytm okien niższego piętra. Otwory arkadowe z profilowaną
opaską pojawiają się w trójkątnych frontonach oraz ścianach szczytowych, a także
w najwyższej kondygnacji wież. Elewacje zwieńczone są gzymsem koronującym z
fryzem. Dekoracji ścian zewnętrznych dopełnia boniowanie opracowane w tynku. Do
czasów współczesnych zachowała się część wyposażenia wnętrz. Jest oryginalna
stolarka okienna i drzwiowa, drewniane schody wewnętrzne z oryginalnymi
tralkami, wewnętrzne okiennice drewniane, posadzka w sieni bocznej parteru, kute
balustrady tarasu i ganku głównego. Jest także brama wjazdowa, zdobiona motywem
wici roślinnej. Wyłączając dwa nowe otwory przebite w ścianach sieni głównej,
oraz wprowadzenie wtórnych ścianek działowych na piętrze, układ wnętrz jest
niezmieniony. Pałac w Lginiu reprezentuje typ rezydencji upowszechnionej przez
berlińską szkołę architektoniczną, nawiązującej stylowo do willi włoskiej. Typ
siedziby ziemiańskiej z dominującą nad całością wysoką wieżą pojawił się w
latach 40. XIX stulecia. Lgiński pałac posiada dwie cylindryczne wieże, które
nadają wrażenie symetryczności i są przykładem specyficznej adaptacji
berlińskich impulsów na tych terenach.
Po zakończeniu II wojny światowej pałac przejęła fabryka mebli Zefam, a
następnie nowosolska fabryka nici Odra. Pałac był wówczas przystosowany do
potrzeb rekreacji pracowników. W latach późniejszych pałac objęła PGR Górczyna.
Obecnym właścicielem pałacu wraz z parkiem i gorzelnią jest osoba prywatna.
Justyna Śmielska-Saniuk
Źródło:
"Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego"
Śląsk - Dolny Śląsk - Schlesien - Niederschlesien - Silesia - Zabytki Dolnego Śląska
Będę wdzięczny za wszelkie informacje o historii miejscowości, ciekawych miejscach oraz za skany archiwalnych widokówek lub zdjęć.
Wenn Sie weitere Bilder oder Ortsbeschreibungen zu dem oben gezeigten Ort haben sollten, wäre ich Ihnen über eine Kopie oder einen Scan sehr dankbar.
Tomasz Mietlicki e-mail - itkkm@o2.pl