Dolny Śląsk - dziedzictwo przeszłości utrwalone w zabytkach
Niederschlesien - die Erbschaft der Vergangenheit in Denkmälern verewigt
Lower Silesia - inheritance of the past in remains
Przyczyna Górna - powiat wschowski
vor 1945 Ober Pritschen - Kreis Fraustadt
Jednonawowy kościół po raz pierwszy wzmiankowany w 1345 roku. Ta gotycka murowana z cegły świątynia z wieżą od zachodu jest otoczona kamiennym murem z ostrołukową furtą. Jego niewątpliwą atrakcją jest to, iż w latach 1905 - 1907 oraz ostatecznie w 1931 roku, odsłonięto wewnątrz kościoła odkrytą w 1889 roku, polichromię gotycką z lat 1410 - 1444 ze scenami religijnymi i dworskimi uzupełnioną na początku XVI wieku. To gotyckie ścienne malarstwo jest widoczne na ścianach prezbiterium oraz na północnej ścianie nawy. Pomimo złego zachowania dostrzec można sceny z legend o św. Krzysztofie oraz św. Jerzym, cykl grzechu i odkupienia zawarty w przedstawieniu ukazującym Adama i Ewę a także sąd ostateczny oraz zwierzęce symbole grzechów głównych. Wszystko to stanowi unikalne przedstawienie programu katechetycznego przeznaczonego w owym czasie do nauczania najniższych warstw społecznych.
Pałac w Przyczynie Górnej.
Pałac w drugim majątku w Przyczynie Górnej.
W tym miejscu jeszcze w 1945 roku stał kościół ewangelicki którego otaczał cmentarz. Dziś na tym pustym placu trudno doszukać się jakichkolwiek śladów świątyni czy starych pochówków.
Archiwalne widokówki i zdjęcia
Historische Ansichtskarten und Fotos
Przyczyna Górna - Dwór i pałac
Dwór
Dwór z folwarkiem w Przyczynie Górnej znajduje się po południowej stronie drogi
prowadzącej ze Wschowy przez Tylewice do Sławy. Zespół usytuowany jest tuż przy
granicy wsi z miastem Wschową. Około 70 m w kierunku północno-zachodnim od dworu
znajduje się gotycki kościół pw. św. Jerzego. Założenie ma plan czworoboku z
podwórzem, przy którym od strony zachodniej usytuowany jest dwór, a pozostałe
boki zamyka zabudowa oraz dom mieszkalny. Dwa inne budynki mieszkalne w części
północnej folwarku zostały rozebrane. Obecnie w dworze znajduje się hotel.
We wsi istnieją dwa majątki: założenie pałacowo-parkowe na drodze do Tylewic
oraz dworsko-folwarczne, położone bliżej miasta. Przyczyna Górna przylega do
Wschowy od jej zachodniej strony. Nazwę wsi ‘Przyczyna’ tłumaczy się jako
„przydatek, dodatek, przydziałek”, sugerując tym samym związek wsi z miastem.
Przyczyna Górna w źródłach pisanych pojawiła się najwcześniej ze wszystkich osad
znajdujących się na tym terenie. Z dokumentu lokacyjnego klasztoru w Przemęcie z
1210 roku wynika, że Przyczyna („Prestina”) istniała wówczas w obrębie
kasztelani przemęckiej. Przypuszcza się, że lokacja Przyczyny poprzedziła
lokację Wschowy, o której informuje dokument Przemysła II z roku 1273. Książę
nadał wówczas nieznanemu bliżej Walterowi przyległą do Wschowy „civitate
adiacente” wieś Przyczynę („Przyczyn”) zajmującą 50 łanów ziemi osadzonej na
prawie magdeburskim. Ze względu na lokalizację koło handlowego szlaku „drogi
poznańskiej” oraz bliskość miasta, wieś miała możliwość rozwoju. W 1345 roku po
okresowej przynależności do Śląska, Kazimierz Wielki przywrócił Wschowę
Królestwu Polskiemu. Najwcześniejszy opis majątku we wsi dotyczy dziedzicznych
dóbr sołeckich w Przyczynie z 1499 roku. Był to majątek sołtysa Andrzeja
składająca się z: „…Turrim, Domum Argillatam, dias Lamus, Stabulum Equorum,
mediem Ovilis, Agrorum, Allodii Scultetiae, et Agrorum de Stoch, medium Konsum,
[...] Octo Virgas Agri in quo situm est Molendium Ventile, quod Molendium dubet
esse omnium Fratrum,…”. Najprawdopodobniej nowa siedziba powstała po pożarze w
1477 roku, który doszczętnie zniszczył Przyczynę Górną. Nie ma jednak przekazów
źródłowych, gdzie dokładnie mieścił się wskazany folwark. Badania archeologiczne
prowadzone na terenie wsi ujawniły jedynie przypadkowe znaleziska z okresu
wczesno- i późnośredniowiecznego, a na ich podstawie nie można określić
dokładnego położenia majątku. W 1856 i 1865 roku właścicielem dóbr ziemskich w
Przyczynie Górnej był niejaki Joseph Niche. Brak jednak danych potwierdzających,
że był on fundatorem dworu w Przyczynie.
Dwór w Przyczynie Górnej jest przykładem tradycyjnej, neoklasycystycznej
architektury dworskiej XIX wieku na terenach związanych z Wielkopolską. Siedziba
zbudowana została na planie prostokąta z pozornym ryzalitem od strony
wschodniej. Budynek jest murowany z kamienia i cegły. Dwukondygnacyjny nakryty
dachem czterospadowym, kryty dachówką karpiówką, z lukarnami i świetlikami. Na
osi głównej fasady znajduje się pozorny ryzalit, nawiązujący do tradycyjnego
portyku, artykułowany płaskimi pilastrami porządku jońskiego, podtrzymującymi
belkowanie i trójkątny fronton z owalnym otworem okiennym. Oś ryzalitu
zaakcentowana została portalem, poprzedzonym okazałymi schodami i tarasem.
Siedmioosiowa, prosta fasada dworu ma w obu kondygnacjach prostokątne okna z
płycinami pod parapetem. Elewacja tylna jest ośmioosiowa, artykułowana jedynie
przez regularny rytm otworów okiennych oraz górny taras z kamienną balustradą.
Opaski okienne i płyciny nie zachowały się do czasów współczesnych.
Po 1945 roku dwór przeszedł na własność Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej
Osowa Sień. Obecnie właścicielem zespołu jest spółka pracownicza Hodowla
Zwierząt Zarodowych Osowa Sień. W latach 80. XX wieku obiekt znacznie
przebudowano, zmieniając układ wnętrz, szczególnie pierwszego piętra. Założono
także instalację wodno-kanalizacyjną, elektryczną i centralnego ogrzewania. W
2000 roku wyremontowano dach i położono nową dachówkę karpiówkę w kolorze
czerwonym. Po 2000 roku wyremontowano elewacje zewnętrzne, nadając nową
kolorystykę.
Pałac
Założenie pałacowo-parkowo-folwarczne w Przyczynie Górnej znajduje się w
zachodniej części wsi, przy drodze prowadzącej ze Wschowy przez Tylewice do
Sławy. Do pałacu prowadzi krótka i szeroka aleja obsadzona drzewami. Relikty
parku znajdują się po obu stronach alei, tuż przy głównej drodze. Przednią część
czworobocznego dziedzińca otacza zabudowa folwarczna (czworak, spichlerz,
kuźnia, obory). Z położonym w głębi pałacem sąsiaduje park krajobrazowy. Obecnie
pałac stanowi własność Spółki Hodowli Zwierząt Zarodowych Osowa Sień, spełniając
funkcje mieszkalne.
Spis dóbr prowincji poznańskiej z 1859 oraz 1865 roku ujawnia, że właścicielem
majątku był Joseph Niche. Nie określa jednak, czy należały do niego oba majątki
w Przyczynie. W Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego z 1888 roku został
wymieniony majątek („dominium”) o areale 366,19 ha, z czterema domami, gorzelnią
parową, stajnią i stodołą bez podania właściciela. Pod koniec XIX wieku dobra
posiadał prawdopodobnie lejtnant Bernard Mendel, o czym świadczą inicjały „MB”
umieszczone na szczycie elewacji południowej. Powstały pod koniec XIX wieku
obiekt, stylowo nawiązuje do renesansu i klasycyzmu. Cechy te widoczne są
głównie w detalu architektonicznym i ornamentyce. Charakterystyczne dla doby
eklektyzmu, takie elementy jak strzelista wieża czy drobne lukarny w spadzistym
dachu, upodabniają pałac w Przyczynie Górnej do nieco wcześniejszych rezydencji
w Wielkopolsce – w Górze koło Jarocina 1877-1878, czy w Kobylnikach koło
Szamotuł. Wraz z budową nowego pałacu modernizacji został poddany stary folwark
w celu zharmonizowania całego założenia dworskiego. Świadczyć może o tym fakt,
że od strony wjazdu został wtórnie wprowadzony park, zamykający optycznie widok
na włości. Wspomniany park widnieje na mapie wsi z około 1900 roku, nie ma go na
wcześniejszych planach z 1. i 2. poł. XX wieku. Pałac założony jest na rzucie
zbliżonym do litery „L” z trzema ryzalitami. Malowniczą bryłę obiektu tworzy
szereg odrębnych, asymetrycznie ustawionych do siebie członów. Dominującym
elementem jest okrągła wieża w południowo-wschodnim narożniku. Budynek
podstawowy jest jednokondygnacyjny z mieszkalnym poddaszem. Ryzality wschodni i
północny są piętrowe, a frontowy trzykondygnacyjny.
Wszystkie człony mają dachy dwuspadowe z wyjątkiem wieży, nakrytej ostrosłupowym
hełmem z iglicą. Układ wnętrz dwutraktowy z sienią przelotową. Pośrodku
sześcioosiowej fasady znajduje się reprezentacyjne wejście poprzedzone tarasem z
kamienną balustradą zdobioną motywem ślimacznic. Na taras prowadzą boczne schody
z kutą balustradą, dekorowaną floralnie. Portal główny zdobią pilastry
dźwigające belkowanie z puttami, na których wsparty jest trójkątny naczółek z
motywem muszli w polu.
Najokazalszy jest trójkątny szczyt ryzalitu elewacji frontowej, ujęty spływami
wklęsło-wypukłymi. Umieszczony w nim otwór okienny zamknięty jest arkadowo i
flankowany przez dwa pilastry i zwieńczony dekoracyjnymi główkami
podtrzymującymi belkowanie, na którym umieszczona jest koncha z motywem muszli.
Nad drugim belkowaniem umieszczony jest kartusz z resztkami inicjałów „MB”, nad
którymi jest koncha zwieńczona iglicą. W głównym ryzalicie na wysokości drugiej
kondygnacji umieszczony jest taras z analogiczną do tarasu dolnego kamienną
balustradą. Dwa pozostałe trójkątne szczyty posiadają podobną ornamentykę, a w
miejsce kartusza wprowadzone jest tondo łączące ornament okuciowy. Otwory
okienne elewacji frontowej oraz wschodniej posiadają profilowane opaski oraz
dekoracyjne konchy z motywami muszli w nadprożach. Zachowała się także
oryginalna drewniana stolarka okienna z podziałem krzyżowym i bogato dekorowaną
listwą przymykową oraz drzwiową z ościeżami i kutą żelazną kratą. Dekoracja
drzwi jest analogiczna do motywów dekoracyjnych szczytów i operuje ornamentem
okuciowym o niderlandzkiej proweniencji.
Pałac nie ucierpiał w trakcie II wojny światowej. Po 1945 roku pałac przejął
Państwowy Ośrodek Hodowli Zarodowej Osowa Sień. Rezydencję adaptowano na
pomieszczenia mieszkalne oraz biurowe. Remonty ograniczyły się do położenia na
elewacjach zewnętrznych nowego tynku cementowo-wapiennego. Budynek
zmodernizowano przez założenie instalacji wodno-kanalizacyjnej, elektrycznej i
centralnego ogrzewania.
Justyna Śmielska-Saniuk
Źródło:
"Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego"
Przyczyna Górna - kościół filialny
pw. św. Jerzego
Kościół parafialny w Przyczynie Górnej wzmiankowany jest w 1345 roku. Zachowana
budowla powstała ok. poł. XIV wieku dla miejscowej parafii św. Jerzego. Kamienny
mur z ceglano-kamienną gotycką bramą otoczył teren przykościelny, na którym
funkcjonował miejscowy cmentarz.
Charakterystyczna, krępa, jak gdyby wrośnięta w ziemię bryła salowej świątyni z
prezbiterium i prostą wieżą od zachodu na osi budowli, z przylegającą od północy
zakrystią, scaloną z prezbiterium wspólnym dachem, sprawia wrażenie budowli
powstałej według spójnego planu i zrealizowanej jednoetapowo. Przypuszczenie to
zdaje się potwierdzać wspólny, acz niezwykle skromny detal architektoniczny, tj.
np. profile kształtek, formy i profile krawędzi otworów okiennych i wejściowych,
blend i fryzów.
Już w projekcie budowlanym kościoła w Przyczynie Górnej przewidziano wykonanie
osobnego wejścia do prezbiterium, zaś prawdopodobnie później zaopatrzono je w
funkcjonalną drewnianą obudowę (kruchta?, daszek?), co może zaświadczać o
okolicznościach fundacji i warunkach użytkowania tego wiejskiego kościoła.
Byłoby to wejście kolatorskie, dla rodziny fundatora i dobroczyńcy kościoła,
której kolejni członkowie, podkreślając swą wyjątkową pozycję społeczną,
zasiadali podczas mszy św. w osobnym wydzielonym miejscu w prezbiterium. W
latach 1578 – 1642 świątynia była użytkowana przez protestantów. Od 1677 r. jest
kościołem filialnym.
W latach 1595, 1665 i 1898 przechodził kolejne remonty, co zapewne potwierdzają
napisy wyryte w tynku fryzów podokapowych ścian południowych kościoła. Nie
wiadomo dokładnie podczas których z tych prac zamurowano okno wschodnie i
południowe wejście do prezbiterium. Nad zamurowanym wejściem przepruto nowe okno
zamknięte łukiem odcinkowym. Asymetryczne rozglifienie wewnętrznych ościeży
okien prezbiterium i nawy, służące lepszemu doświetleniu wnętrza, wykonano
zapewne w czasie opisywanych przeróbek architektonicznych.
Przypuszczalnie XVII-wieczną metrykę ma sygnaturka na wschodnim szczycie korpusu
nawowego. Z XVII-lub XVIII wieku pochodzi falisty w rysunku prosty szczyt nad
gotycką bramą ogrodzenia, wybudowany zapewne w miejsce pierwotnego, gotyckiego
zwieńczenia bramy. Wtedy też zapewne otynkowano gotycką kurtynę muru bramy,
pozostawiając wolne od tynku przypory, jak to widać na archiwalnej fotografii z
pocz. XX wieku.
W 1889 roku odkryto w prezbiterium i w nawie malowidła ścienne z II ćw. i z II
poł. XV wieku, oraz z pocz. wieku XVI. W 1907 i 1931 roku całkowicie je
odsłonięto i konserwowano po II wojnie światowej w latach 1964-1966 oraz
1979-1981. Wystrój ruchomy, stanowiący wyposażenie wnętrza, pochodzi z XVII i
XVIII wieku i jest w większości wytworem zapewne lokalnych artystów i
rzemieślników.
W latach 60-tych wykonano reperacje murów zewnętrznych za pomocą cegieł
sprowadzonych z cegielni w Gozdnicy. Ok. 1972 r. przełożono dach za pomocą
dachówki sprowadzonej z Pelplina w ilości 17 ton. Ok. 1972-73 r. wykonano
izolację fundamentów. Najpierw odsłonięto ścianę fundamentową poniżej ok. 1,8 m.
pod powierzchnią ziemi, mur umyto wodą pod ciśnieniem z węży strażackich, po
wyschnięciu zarzucono rzadką zaprawą wapienno-piaskową i wykonano izolację z
papy przyklejonej smołą, zaś rów zasypano miejscowym żwirem z Tylewic. W latach
2008 i 2009 wyremontowano dach na kościele, zakładając nową dachówkę.
Ryszard Żankowski
Śląsk - Dolny Śląsk - Schlesien - Niederschlesien - Silesia - Zabytki Dolnego Śląska
Będę wdzięczny za wszelkie informacje o historii miejscowości, ciekawych miejscach oraz za skany archiwalnych widokówek lub zdjęć.
Wenn Sie weitere Bilder oder Ortsbeschreibungen zu dem oben gezeigten Ort haben sollten, wäre ich Ihnen über eine Kopie oder einen Scan sehr dankbar.
Tomasz Mietlicki e-mail - itkkm@o2.pl