Z Glogopedia - Internetowa Encyklopedia Ziemi Głogowskiej
Marcin (Dyskusja | wkład)
(Nowa strona: Kategoria:Miejscowości =Sława – nieszczęścia i klęski żywiołowe= Na przestrzeni wieków Sławą i jej mieszkańcami wstrząsały liczne nieszczęścia. Już w 1315 r. kron...)
Następna edycja →
Aktualna wersja
Sława – nieszczęścia i klęski żywiołowe
Na przestrzeni wieków Sławą i jej mieszkańcami wstrząsały liczne nieszczęścia. Już w 1315 r. kronikarz miejski doniósł o zarazie, która zdziesiątkowała ludność. Miasta nie omijały również wojny. Sława nie mogła oprzeć się atakom rabusiów, maruderów i obcych wojsk. Mieszkańców jak i właścicieli Sławy po prostu nie było stać na wybudowanie wokół miasta murów obronnych. Obok mało skutecznych wałów drewniano-ziemnych, trzech bram miejskich - pełniących funkcję bardziej handlową niż obronną, Sławę chroniła jedynie wąska i płytka rzeka Czernica wraz z fosą, która łączyła się z pobliskim jeziorem. Wojna trzydziestoletnia (1618-1648) nie tylko spowodowała zmianę właścicieli Sławy, ale i zubożenie jej ludności. W grudniu 1622 r. przez Sławę przejechała jazda polska tzw. lisowczycy, wymuszając na mieszkańcach kontrybucję. Podobnie było podczas wojny siedmioletniej (1756-1763), kiedy to w 1761 r. Kozacy ściągnęli duży okup ze sławian. Mimo wszczynanych burd, np. jazdy konnej po pałacu, miasta z dymem nie puścili.
Prawdziwą plagą były w XVIII w. trzy duże pożary drewnianej zabudowy miasta. Pierwszy wybuchł 26 VI 1721. Ogień strawił między innymi: pałac, kościół, dom parafialny, szkołę, folwark oraz 105 domów. Części pogorzelców nie było stać na odbudowę domostw. Największy pożar miał jednak miejsce 8 VII 1765. Przy silnym wietrze objął całe miasto. Ocalał jedynie kościół, pałac i kilka budynków poza zwartą zabudową. Wielu mieszkańców po stracie dachu nad głową mieszkało w piwnicach, ziemiankach lub musiało opuścić Sławę. Tylko bogatsi mogli skorzystać z łaski hrabiego Barwitza-Fernemont i przez rok mieszkać w części jego pałacu. Sam król Fryderyk II przekazał obywatelom miasta, ze specjalnych królewskich funduszy, 10 tys. talarów. Ponadto sławianie dostali 7 tys. talarów tzw. bonifikaty pożarowej. Trzeci pożar miał miejsce l2 IX l796. Obrócił w popiół między innymi: kościół katolicki oraz połowę zabudowy rynku.
W wyniku tych pożarów, z drewnianej i szachulcowej zabudowy mieszkalnej, starszej niż z końca XVIII w., nic nie ocalało. Szczęśliwie natomiast ominęła miasto pożoga I i II wojny światowej. Oprócz sporadycznych uszkodzeń budynków (na przełomie stycznia i lutego 1945 r.), nie zanotowano większych zniszczeń materialnych. Dzięki temu Sława w pierwszych latach po wojnie była tymczasową siedzibą władz powiatu głogowskiego.
Literatura:
E. Franke, Schlesiersee die Stadt am grössten See Schlesiens, Schlawa 1938;
S. Kowalski, Zabytki województwa zielonogórskiego, Zielona Góra 1987;
A. Rösler, R. Gryca, 7 dni w Sławie, Warszawa 1991;
Wojna trzydziestoletnia (1618-1648) na ziemiach nadodrzańskich, pr. zb. pod red. K. Bartkiewicza, Zielona Góra 1993.
Artur Pacyga [EZG z. 29, 1995 - Sława – nieszczęścia i klęski żywiołowe]
