Z Glogopedia - Internetowa Encyklopedia Ziemi Głogowskiej
Marcin (Dyskusja | wkład)
(Nowa strona: Kategoria: Gospodarka do 1945 Kategoria: Gospodarka po 1945 =Elektrownia głogowska = Zamiar wybudowania w Głogowie elektrowni powstał już w 1904 r., jednak nowinki technic...)
Następna edycja →
Aktualna wersja
Elektrownia głogowska
Zamiar wybudowania w Głogowie elektrowni powstał już w 1904 r., jednak nowinki techniczne z trudem wówczas torowały sobie drogę. Dopiero w 1906 r. rozpoczęto prace budowlane, a na jesieni 1907 r. miejska elektrownia (Städtische Elektrizitätswerk) rozpoczęła pracę. Została ona usytuowana nad Odrą w pobliżu mostu kolejowego, na terenie dawnego cmentarza żydowskiego. Jej charakterystycznym elementem był 45-metrowy komin, górujący nad tą częścią miasta. Pierwszym dyrektorem głogowskiej elektrowni był Gerhard Meyer. Elektrownia dostarczała wówczas energii elektrycznej do nielicznych domów i zakładów przemysłowych w mieście (jeszcze w 1926 r. tylko połowa mieszkań była zelektryfikowana). Po krótkiej przerwie spowodowanej wojną, w latach 1919-1920 została przebudowana, otrzymała nowe maszyny i kotłownię, a komin podniesiono do wysokości 76 m. Stopniowo również zostały zelektryfikowane wszystkie miejscowości powiatu głogowskiego, a energia elektryczna z głogowskiej elektrowni była dostarczana liniami wysokiego napięcia również do powiatu wschowskiego. W czasie oblężenia miasta w 1945 r. urządzenia elektrowni uległy bardzo poważnemu zniszczeniu. W maju 1945 r. miasto pozbawione było elektryczności, a jedynym oświetlonym budynkiem była radziecka Komenda Miasta, która czerpała prąd z ustawionego na podwórzu, bardzo zresztą hałaśliwego, agregatu. Pierwsi głogowscy osadnicy znaleźli, nadającą się do uruchomienia prądnicę dawnego browaru Bertholda przy ul. Elektrycznej (stąd nazwa ulicy) i po naprawieniu jej przez Niemców - dawnych pracowników elektrowni, uruchomili ją w czerwcu 1945 r. podłączając do prowizorycznie naprawionej sieci miejskiej. Dostarczała ona niewielkiej ilości energii, zbyt małej jak na potrzeby mieszkańców, tak że musiano ograniczać jej pobór, zasilając co drugi dzień różne części miasta i to tylko w porze wieczornej. Przez cały czas trwały jednak prace przy odbudowie elektrowni. Została ona wielkim nakładem pracy i przy pomocy władz miejskich Leszna uruchomiona w czerwcu 1946 r. Pierwszym kierownikiem elektrowni był Stefan Heiser, a jego zastępcą Leon Grabowski. Dostarczała ona prąd elektryczny nie tylko dla miasta, ale również do okolicznych wsi, a także do różnych miejscowości powiat wschowskiego i leszczyńskiego. Elektrownia już na jesieni 1945 r. została przejęta przez Zjednoczenie Energetycznego Okręgu Dolnośląskiego, dyrekcję w Żarach. Głogowska elektrownia miała moc 6,5 MW. Była jednym z ważniejszych zakładów pracy w Głogowie i zatrudniała 122 pracowników. W 1962 r. uznano, że produkowana przez nią energia elektryczna jest nieopłacalna i zakład zamknięto.
Literatura:
J. Chutkowski, Dzieje Głogowa, t. II, Legnica 1991 s. 103–105;
Das Buch der Stadt Glogau, „Monographien deutscher Städte“, Berlin 1926, s. 103-105;
Das war Glogau. Stadt und Land an der Oder 1913-1945, Hannover 1991, s. 145-146;
Głogów, pr. zb. pod red. K. Matwijowskiego Wrocław-Głogów 1994, s. 273 i nast.;
M. Kaczkowski, Głogów - informator historyczny i turystyczny, Zielona Góra 1972, s. 53;
A. Królak, Głogów w latach 1914-1944, (Maszynopis w posiadaniu autora).
Janusz Chutkowski [EZG z. 37, 1996 – Elektrownia głogowska]
