Z Glogopedia - Internetowa Encyklopedia Ziemi Głogowskiej
Marcin (Dyskusja | wkład)
(Nowa strona: Kategoria: Historia polityczna i społeczna do 1945 =Cholera w Głogowie= ==Cholera w latach 1831-1832== W latach l826-1837 nękała Europę epidemia cholery . Do Głogowa przyby...)
Następna edycja →
Aktualna wersja
Cholera w Głogowie
Cholera w latach 1831-1832
W latach l826-1837 nękała Europę epidemia cholery . Do Głogowa przybyła w l83l r. z Polski, do której zawlokły ją wojska rosyjskie. Administracja pruska energicznie przeciwdziałała rozszerzaniu się epidemii. Przybywający do Prus odbywali kilkutygodniową kwarantannę w nadgranicznych obozach. Dla zabezpieczenia się przed zawleczeniem zarazy przez odrzańskie statki przegrodzono koryto Odry na wysokości Będowa (km 495) palisadą z pali urządzając tam "odrzańską kwarantannę". Dokumenty podróżnych okadzano dymem, monety myto octem, a ubrania i resztę bagażu dezynfekowano. Ofiary choroby izolowano, a zwłoki zmarłych na cholerę chowano w oddzielnych miejscach przysypując je wapnem. Jakkolwiek nie znano wówczas prawdziwej przyczyny epidemii, gdyż wywołujący ją przecinkowiec cholery (Vibrio cholerae) odkrył dopiero w l883 r. Robert Koch, to jednak profilaktyka i izolacja dawały lepsze rezultaty niż, jak to miało miejsce we Francji, upatrywanie przyczyn epidemii w zatrutej żywności (a nawet linczowano domniemanych trucicieli). Na Ziemi Lubuskiej odnotowano niespełna dwa tysiące zachorowań i nieco ponad tysiąc zgonów. W Głogowie cholera zabrała tylko nieliczne ofiary. Wielka w tym zasługa głogowskiego lekarza dra Gustava Baila (ur. l8 IV l798, zm. w Głogowie l VII l849 na cholerę), któremu w sukurs przyszła wyjątkowo mroźna zima (do -3loC!). Nie mniejsze znaczenie miała, przeprowadzona kilkanaście lat wcześniej, modernizacja głogowskich wodociągów. W tym czasie epidemie (m.in.: cholera, tyfus, krwawa biegunka, paratyfus) wybuchały często przez picie wody, do której dostawały się wydzieliny chorych. Zapewnienie mieszkańcom miasta czystej i zdrowej wody miało fundamentalne znaczenie.
Red. W lecie 1831 r., kiedy cholera zbliżała się do granic Śląska, w Głogowie przedsięwzięto budowę licznych baraków pod miastem (Cholerahäuser). Podczas wystąpienia epidemii zmarły tylko 3 osoby. W 1832 r. pojedyncze przypadku zanotowano w Żukowicach. (Na podstawie J. Blaschke, Geschichte der Stadt Glogau und des Glogauer Landes, Glogau 1913).
Literatura:
J. Chutkowski, Dzieje Głogowa, Legnica 1989;
D. Łukasiewicz, Czarna śmierć, „Wprost”, nr 37, 1993;
A. Tuszko, Spragniona ziemia, Warszawa 1965.
Jerzy Herman [EZG nr 8, 1993 - Cholera w Głogowie], Red. 2009
Cholera w roku 1849
Ponowne wystąpienie cholery nastąpiło w 1849 r. Miasto zakupiło wówczas działkę na Ostrowie Tumskim, na której urządziło lazaret (później na tej posesji powstała ochronka dla sierot – Waisenhaus. Lazaret nie został wykorzystany, gdyż epidemia szybko wygasła. Tym niemniej w Głogowie spowodowała ona śmierć aż 105 osób. Jeszcze gorzej sytuacja wyglądała w niektórych wsiach: w Przedmościu i Żukowicach umrzeć miało po prawie 100 osób. W innych wsiach, np. Ruszowicach, Piersnej, Retkowie, Starej Wodzie, Grodowcu zgony były nieliczne. Wśród ofiar cholery w Głogowie znalazł się również dr Gustav Bail, który zaraził się podczas opieki lekarskiej nad chorymi i zmarł 1 VII 1849. Innym głośnym przypadkiem była śmierć proboszcza miejskiego (kościoła św. Mikołaja) Antona Birambo, spowodowana prawdopodobnie zażyciem, z obawy przed zachorowaniem na cholerę, nadmiernej ilości pokarmów wywołujących zaparcie.
Literatura:
J. Blaschke, Geschichte der Stadt Glogau und des Glogauer Landes, Glogau 1913.
Antoni Bok, 2009
