Z Glogopedia - Internetowa Encyklopedia Ziemi Głogowskiej
Głogów w wojnie śląskiej 1741 roku
Po śmierci w październiku 1740 r. cesarza Karola VI Habsburga, elektor bawarski Karol Albert, mąż starszej córki poprzedniego cesarza Józefa I Habsburga, wystąpił z pretensjami do habsburskiego spadku. Osłabienie obozu cesarskiego wykorzystał król pruski Fryderyk II. Zaproponował on Marii Teresie, najstarszej córce Karola VI i dziedziczce tronu , pomoc w zamian za zrzeczenie się przez nią Śląska. Nowa cesarzowa propozycję odrzuciła. W listopadzie Fryderyk ogłosił mobilizację, a 16 grudnia armia pruska przekroczyła granice Śląska. Liczyła ona około 80 tysięcy żołnierzy i podzielona była na 32 pułki piechoty, 12 regimentów kirasjerów i dragonów, 2 pułki huzarów i batalion forteczno-artyleryjski. Nieliczne garnizony cesarskie, liczące łącznie 2 bataliony piechoty i 8 kompanii grenadierów, zostały całkowicie zaskoczone, tym bardziej, że król pruski wydał sfingowany rozkaz o marszu na Halberstadt. Do końca stycznia 1741 r. cały Śląsk został opanowany, z wyjątkiem broniących się jeszcze twierdz w Głogowie, Brzegu i Nysie. Twierdzy głogowskiej bronił komendant, generał Wenzel von Wallis wraz z tysiącem żołnierzy. Otrzymał on rozkaz zakazujący mu wszczynania kroków zaczepnych, więc kontynuował jedynie umacnianie własnych fortyfikacji. Nie interweniował zatem, kiedy 19 grudnia Prusacy okrążyli miasto i poczęli na jego przedpolach sypać szańce. Przez blisko trzy miesiące nie nastąpił jednak z ich strony żaden zdecydowany atak. W mieście zaczynało brakować żywności; w lutym kilkanaście osób zmarło z głodu.9 marca o świcie, 6.600 piechurów pruskich zaatakowało twierdzę. Dowodził nimi książę Leopold von Anhalt Dessau. Frontalny atak zaskoczył wycieńczonych obrońców i po krótkiej walce twierdza została zdobyta . Doszło do rabunku kramów żydowskich i domów mieszczańskich. Zdobycie Głogowa zakończyło pierwszy etap walk o Dolny Śląsk (3 stycznia nastąpił uroczysty wjazd Fryderyka II do Wrocławia), a działania wojenne przeniosły się na Śląsk Górny i Opawski.
Literatura:
C. Grünhagen, Geschichte d. ersten schlesischen Krieg, Gotha 1881;
R. Koser, Friedrichs d. Grossen Kriege, Stuttgart 1912;
N. Kracherowa, Partyzant moralności, Katowice 1989.
Jerzy Jankowski [EZG z. 29, 1995 - Wojna śląska 1741 r.], Red. 2008
