Z Glogopedia - Internetowa Encyklopedia Ziemi Głogowskiej
Staroluteranie (1994)
Po wojnie Głogów był miastem zniszczonym w około 90%. Przybywający tutaj osiedleńcy wyznania ewangelickiego z dawnych wschodnich i centralnych województw Rzeczypospolitej nie znajdywali już wolnych kościołów, które przeważnie zajęte zostały przez będących w większości wyznawców religii rzymskokatolickiej. Organizowali więc swoje nabożeństwa w Żarkowie, a większe uroczystości w Kożuchowie, Zielonej Górze bądź w Legnicy. Odprawiał je duchowny ewangelicki Malczański z Zielonej Góry, a następnie Broda. Okresowo zastępował go ks. Jan Zajączkowski z Legnicy. Poczynając od 1969 r. w Głogowie nabożeństwa odprawiane były w kaplicy rzymskokatolickiej przy ul. Staromiejskiej. W latach 70. staraniem księdza Busse z Zielonej Góry wspólnota otrzymała pomieszczenie na urządzenie kaplicy przy Al. Wolności. Po zmianie podziału kraju w 1975 r. diasporę ewangelicką przydzielono parafii luterańskiej w Legnicy, której proboszczem był ks. Jan Zajączkowski. Po przejściu ks. Zajączkowskiego na emeryturę w 1988 r. parafia głogowską opiekował się ks. Dymek z parafii Żary. Po 1989 r. Urząd Miejski w Głogowie podniósł wysokość opłat czynszowych za zajmowane pomieszczenie do wysokości uniemożliwiającej nielicznej gminie wyznaniowej ich płacenie, a następnie wypowiedział umowę najmu. W tej sytuacji w wyniku porozumienia biskupa ewangelickiego w Zielonej Górze z biskupem rzymskokatolickim i za zgodą proboszcza kościoła Bożego Ciała nabożeństwa odbywają się w kaplicy parafialnej w co drugą niedzielę, gdyż tylko w takich terminach może przybyć do Głogowa obsługujący gminę kapłan. Zbór staroluterański w Głogowie liczy obecnie ponad 20 osób.
Gustaw Goliński [EZG z. 22, 1994 – Staroluteranie]
