Z Glogopedia - Internetowa Encyklopedia Ziemi Głogowskiej
Urbanowicz Krzysztof
Lekarz, dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Głogowie, inicjator utworzenia Domu Dziennego Pobytu i Środowiskowego Domu Samopomocy w Głogowie. Krzysztof Urbanowicz urodził się 25 III 1934 w Wilnie. Po zajęciu Kresów przez ZSRR uczęszczał do rosyjskiej szkoły podstawowej. W 1946 r. wraz z rodziną przyjechał Polski i zamieszkał w Miliczu. Tam ukończył szkołę podstawową, a następnie w 1951 r. liceum ogólnokształcące. Studiował na Akademii Medycznej we Wrocławiu. Ze względu na złą sytuację materialną rodziny przeniósł się do Szkoły Felczerskiej we Wrocławiu, którą ukończył w 1953 r. w zawodzie felczera medycyny.
W 1957 r. K. Urbanowicz przyjechał wraz z żoną Barbarą z domu Zborowska (z zawodu technik farmacji) do Głogowa. Podjął tu pracę w Szpitalu Powiatowym, pełniąc obowiązki lekarza. Dał się poznać jako dobry fachowiec, więc z czasem awansował na anestezjologa na bloku operacyjnym. Po wypadku, który uniemożliwił mu pracę na tym stanowisku, nadal był związany ze służbą zdrowia, jako lekarz szkolny, a później jako zastępca dyrektora ZOZ ds. Opieki Społecznej. Pełniąc tę funkcję studiował na Uniwersytecie Wrocławskim na Wydziale Prawa i Administracji. Ukończył go z tytułem magistra administracji 20 VII 1977.
Po odłączeniu, na mocy ustawy o pomocy społecznej, opieki społecznej od służby zdrowia zaczął tworzyć od podstaw Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Głogowie. Jako dyrektor tej placówki, współpracował z wieloma instytucjami i poradniami. Zaowocowało to nowatorskim programem pomocy społecznej osobom uzależnionym od alkoholu i narkotyków. Program m.in. warunkował otrzymanie przez osoby uzależnione pomocy finansowej od podjęcia terapii. Osoby, które nie podjęły leczenia, otrzymywały pomoc w bonach żywnościowych i towarowych, których nie można było spieniężyć. Jako dyrektor podejmujący niekonwencjonalne działania, który stworzył spójny program pomocy socjalnej, tak, aby trafiała ona do osób najbardziej jej potrzebujących, był przez jakiś czas doradcą Jacka Kuronia, w okresie gdy pełnił on funkcję ministra pracy i pomocy społecznej.
K. Urbanowicz był osobą wymagającą w stosunku do siebie i podległych mu pracowników. Był przez nich szanowany i lubiany. W życiu prywatnym był wzorowym mężem i ojcem (miał syna Wojciecha i córkę Marię), a przy tym reprezentował typ społecznika. Współpracował z wieloma instytucjami i organizacjami. Przez wiele lat był członkiem Komisji Przeciwalkoholowej, współpracował z Polskim Komitetem Pomocy Społecznej, Polskim Czerwonym Krzyżem i innymi instytucjami w Głogowie. Był szczególnie wrażliwy na los ludzi starych i niepełnosprawnych. Uczynił wiele, aby nie czuli się oni odrzuceni, a rodziny bezradne. Jedną z jego ostatnich inicjatyw było utworzenie Domu Dziennego Pobytu, a ostatnią - utworzenie Środowiskowego Domu Samopomocy, który po jego śmierci otrzymał imię Krzysztofa Urbanowicza i tablicę pamiątkową jego imienia z datą 20 II 1998.
Wieloletnia działalność K. Urbanowicza zaowocowało licznymi odznaczeniami. Pierwsze odznaczenie – Srebrną Odznakę Związku Pracowników Służby Zdrowia - otrzymał w 1971 r. Kolejne odznaczenia: Odznaka Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia - 1980 r., Srebrny Krzyż zasługi - 1983 r., Medal 40-lecia Polski Ludowej - 1984 r., Srebrna Odznakę Honorową Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej - 1985 r., Odznaka za Zasługi dla Miasta Głogowa -1987 r., Odznaka Za Zasługi dla Województwa Legnickiego - 1989 r. K. Urbanowicz zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 15 XI 1995. Pośmiertnie Rada Miasta Głogowa nadała mu tytuł Honorowego Obywatela Głogowa.
Źródła:
Korzystałem z dokumentów udostępnionych mi przez panią Barbarę Urbanowicz, jej wspomnień, wspomnień pracowników MOPS i wycinków prasowych z lokalnych gazet.
Michał Cimek [EZG z. 68, 2008 - Urbanowicz Krzysztof]
