Z Glogopedia - Internetowa Encyklopedia Ziemi Głogowskiej
Elektryfikacja rejonu głogowskiego
W pierwszej elektrowni głogowskiej, uruchomionej w 1907 r. pod nadzorem Teodora Linke, wytwarzano tylko prąd stały, przy pomocy maszyny parowej napędzającej prądnicę prądu stałego. Prąd dostarczano dla oświetleniowych potrzeb miasta. Od 1910 r. pracowały w elektrowni parowe agregaty prądotwórcze o mocy 400 kW. Prąd stały oświetlał miasto i mieszkania. W miarę rozwoju postępu technicznego dobudowano dalsze urządzenia. W 1913 r. zainstalowano pierwsze urządzenie prądu przemiennego. Napięcia znamionowe urządzeń wynosiły 3 kV. Od 1913 r. również po raz pierwszy zbudowano stacje transformatorowe 3/0,4 kV i rozdzielcze 3 kV. Przy pomocy napięcia 3 kV dostarczano energię elektryczną po raz pierwszy w historii do podgłogowskich wsi: Żarkowa, Nosocic, Krzepowa, Ruszowic, Jaczowa, Kurowic, Brzostowa, Modły. Linie napowietrzne budowano na słupach drewnianych. W 1920 r. przebudowano elektrownię, jej moc wzrosła do 650 MW. Do 1933 r. zelektryfikowano ziemię głogowską dostarczając liniami o napięciu 20 kV energię elektryczną do: Szlichtyngowej, Wschowy, Przemkowa, Sławy, Grabika, Kotli, Gaworzyc, Grębocic, Pęcławia. W tym okresie zelektryfikowano też przemysł i kolej. Po II wojnie światowej w dniu 03 VII 1946 nastąpił ponowny rozruch głogowskiej elektrowni o mocy 6.500 kW. W momencie wyłączenia elektrowni (11 XI 1962), w Głogowie stała już pierwsza stacja rozdzielcza 110/20kV z linią 110 kV. Do 1999 r. uruchomiono łącznie trzy stacje, oprócz wspomnianej jeszcze: 110/20 kV i 22/110/20 kV. W 1949 r. do prac związanych z przesyłem energii do odbiorcy powołano Rejon Energetyczny przy ul. Królewskiej (Jedności Robotniczej), przeniesiony w dniu 11 XI 1962 do dotychczasowej siedziby elektrowni. Ostatni dyrektor elektrowni inż. P. Szewiakow został Kierownikiem Rejonu Energetycznego i był nim do 1995 r. Rejon Energetyczny wykonał ponowną elektryfikację ziemi głogowskiej po zniszczeniach wojennych. W latach 1970-1980 wykonano reelektryfikację rejonu Głogowa, między innymi wymieniono słupy drewniane na żelbetowe. Reforma po 1989 r. wprowadziła Polskie Sieci Energetyczne rozprowadzające najwyższe napięcia 220 kV i 400 kV. Rejon Energetyczny na 31 XII 1996 eksploatował 762 km sieci 20 kV i 712 km sieci niskiego napięcia. Odbiorców w dniu 19 III 1997 było 40.730, podczas gdy w 1954 r. było ich około 6.000.
Źródła i literatura:
J. Chutkowski, Dzieje Głogowa, t. II, Legnica 1991;
Kronika Elektroenergetyki Legnickiej 1945-1995;
„Neuer Glogauer Anzeiger”, nr 2, 1956;
Das war Glogau. Stadt und Land an der Oder 1913-1945, Hannover 1991;
Das Buch der Stadt Glogau, „Monographien deutscher Städte“, Berlin 1926;
Głogów. Zarys monografii miasta, pod red. K. Matwijowskiego, Wrocław-Głogów 1994.
Sprawozdania GUS.
Zbigniew Szymański [EZG z. 50, 1999 – Elektrownia głogowska (2)]
