Historia kościoła i klasztoru

Kościół p.w. św. Krzyża był częścią kompleksu klasztornego Klarysek, które do Głogowa sprowadził książę Henryk III. W 1307 r. przekazał im klasztor wraz z kościołem. Całe założenie ulokowano w północno – wschodnim krańcu miasta, na terenie dzisiejszego bulwaru nadodrzańskiego. Klaryski od najstarszych czasów poświęcały się przepisywaniu ksiąg. Posiadały piękną bibliotekę, która w 1810 r. liczyła 60 woluminów i 4 rękopisy. Wprowadziły również do świątyń śpiew kobiecy, co wcześniej się nie zdarzało.

Nie wiadomo dokładnie jak wyglądał pierwotny kościół. Badania wskazują, że była to jednonawowa budowla na planie prostokąta. Równocześnie z budową kościoła powstawał klasztor, który przylegał do północnej ściany świątyni. Jeszcze w średniowieczu pojawiła się wieża, później przebudowano sklepienia.

Podczas wielkiego pożaru w 1615 r. klasztor wraz z kościołem spłonął. Ucierpiały również archiwum i biblioteka. Kolejne przebudowy miały miejsce w okresie renesansu. W 1642 r. kościół został splądrowany przez Szwedów i zamieniony na zbrojownię. W okresie baroku we wnętrzu wybudowano m.in. kryptę grobową. Wieża w tym czasie otrzymała ozdobny hełm.

Kościół w posiadaniu Klarysek znajdował się do roku 1810. Następnie dobra klasztorne skasowano na rzecz państwa. Z kościoła uczyniono zbrojownię, natomiast budynki klasztorne zaadaptowano na koszary. W 1813 r., broniący się w twierdzy głogowskiej Francuzi rozebrali częściowo wieżę kościelną w celu uzyskania drewna na opał, a barokowy hełm zastąpiono czterospadowym daszkiem.

Od czasu, kiedy kościół przestał pełnić pierwotną funkcję, jego stan techniczny stopniowo się pogarszał. W 1876 r. sklepienia, które groziły zawaleniem spojono klamrami. W latach 30. budynek kościoła należał do Urzędu Finansowego.

W czasie II wojny światowej, podczas oblężenia miasta kościół zniszczono. W stanie ruiny przetrwał do lat 60. kiedy to jego pozostałości zostały wysadzone.

Źródła i foto: stareplanymiast.pl, polska-org.pl, glogow.pl, EZG, R. Rokaszewicz, W. Najgebauer