Z Glogopedia - Internetowa Encyklopedia Ziemi Głogowskiej
Królewska Szkoła Wojenna (Königliche Kriegsschule)
Szkoły wojenne (Kriegsschulen) były wojskowymi szkołami zawodowymi kształcącymi oficerów. Nowoczesne szkolnictwo wojskowe w Prusach rozwinęło się w 1810 r. gdy otworzono szkoły wojenne w Berlinie, Wrocławiu i Królewcu, nazywając je Ogólnymi Szkołami Wojskowymi (Allgemeine Kriegsschulen). W późniejszym okresie w kolejnych ośrodkach miejskich o znaczeniu militarnym organizowano tak zwane Szkoły Dywizyjne (Divisionsschulen) aby ponownie po jakimś czasie powrócić do nazwy Szkoła Wojenna. W 1859 r. doszło do radykalnej reformy szkolnictwa wojskowego w Prusach. Pierwszymi szkołami zorganizowanymi według nowych zasad były placówki w Poczdamie i Erfurcie. Na początku XX w. na terenie Niemiec było już 11 szkół wojskowych. Znajdowały się one w miastach: Poczdam, Głogów (przeniesiona z Erfurtu), Nysa, Engers (obecnie dzielnica Neuwied), Hanower, Kassel, Anklam, Metz, Hersfeld, Gdańsk i Monachium. Pod koniec lat 70. XIX w. w Głogowie przesunięto część fortyfikacji w kierunku wschodnim – powstała w ten sposób nowa dzielnica o nazwie Neustadt (Nowe Miasto), znana też pod nazwą Wilhelmstadt (Miasto Wilhelma). Północną część nowej dzielnicy zagwarantowało dla siebie wojsko. W 1885 r. na tym terenie oddano do użytku budynek komendantury oraz szkoły wojennej. Budowę tego drugiego obiektu realizowano w latach 1883–1884, pod kierownictwem ministerialnego specjalisty budowlanego Bernharda Kalkhofa. Miał on zagospodarować teren pomiędzy ulicą Friedrich Str. (obecnie ul. Piotra Skargi), Polnische Str. (ul. Polską), starego cmentarza katolickiego oraz linią kolejową. Projekt zabudowy posesji obejmował: budynek główny, stajnie dla koni, krytą i otwartą ujeżdżalnię, halę gimnastyczną i do fechtunku, szopy na armaty, budynek sanitarny, place ćwiczeń oraz ogród. Główny budynek wykonany został w surowej cegle. Wzniesionej w architektonicznie ciężkiej formie, zwrócony był okazałym frontem do Odry. Miał wymiary 84 m długości i 26 m wysokości. Główne wejście ozdobione było francuskim karabinem maszynowym ustawionym na platformie - zdobyczą z wojny francusko-pruskiej. We wnętrzu umieszczono dwie proste tablice upamiętniające 63 wychowanków szkoły wojennej, którzy polegli śmiercią bohaterów w wojnach w latach: 1864, 1866 oraz 1870-1871. Inna tablica wymieniała nazwiska dwóch absolwentów szkoły wojennej, którzy zginęli w 1904 r. podczas powstania plemienia Herero i Hotentotów w Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej. Na wschód od stajni znajdowała się studnia artezyjska głębokości 123 m. Naukę w placówce rozpoczęto 2 X 1885. Do 23 XII 1917 odbyło się 26 kursów. Podczas I wojny światowej część budynku wykorzystywano na potrzeby lazaretu wojskowego. Po wojnie ze względu na ograniczenia wynikające z Traktatu Wersalskiego nie kontynuowano nauki w szkole wojennej. W okresie międzywojennym budynek został zaadaptowany i włączony do zespołu koszarowego saperów. Budynek główny dawnej Szkoły Wojennej został uszkodzony podczas działań wojennych w 1945 r. Następnie został całkowicie rozebrany. Obecnie znajduje się w tym miejscu kompleks budynków Głogowskiego Centrum Edukacji Zawodowej. Zachowany jest jedynie budynek dawnej ujeżdżalni, przebudowany na potrzeby kształcenia uczniów klas budowlanych.
Literatura:
J. Blaschke, Geschichte der Stadt Glogau und des Glogauer Landes, Glogau 1913;
Glogau im Wandel der Zeiten, Würzburg 1993;
W. Maciuszczak, Twierdza Głogów. Garnizon i ludzie 1630-2009, Głogów 2009.
Paweł Łachowski, 2009
