Z Glogopedia - Internetowa Encyklopedia Ziemi Głogowskiej
Podkategoria: Okres po 1945
Psorulla Elvira Miriam
Elvira Miriam Psorulla urodziła się 1.11.1910 r. w Hajfie na Bliskim Wschodzie (wówczas w Imperium Osmańskim, obecnie w Izraelu) jako córka Giovanniego Psorulli (z pochodzenia Greka) i Marii z domu Dagasso (Włoszki). Dzieciństwo i młodość spędziła w Emiracie Transjordanii, gdzie ukończyła szkołę średnią. Środowisko rodzinne (ojciec Elviry pełnił funkcję ambasada w Libanie) umożliwiło jej poznanie kilku języków oraz wielu kultur. W młodzieńczych latach zaprzyjaźniona była z mieszkańcami jordańskiego dworu królewskiego. Podczas II wojny światowej przebywała w Europie. W 1943 r. przyjechała do Włoch, towarzysząc wujowi Filippo Dagasso (bratu matki), wymagającemu specjalistycznego leczenia. Wtedy właśnie, w parafii pw. Świętych Patronów Włoch na Zatybrzu, nawiązała kontakt z ks. Luigim Novarese (1914-84) i zaczęła dzielić z nim zapał duszpasterstwa osób chorych i niepełnosprawnych. Później owocnie współpracowała przy zakładaniu kolejnych placówek. Od tamtej pory również osobiste życie Elviry związane było ze wspólnotą Cichych Pracowników Krzyża. Z chwilą założenia wspólnoty (1947 r.) s. Elvira przyjęła rolę odpowiedzialnej za gałąź żeńską i tytuł siostry przełożonej. Zadanie to wypełniała, w ścisłej współpracy z ks. Novarese, do końca, zachowując jego duchowość i nauczanie (po rezygnacji w 1992 r. z tej funkcji zachowała jednak tytuł siostry przełożonej).
Pragnieniem założycieli Cichych Pracowników Krzyża była obecność stowarzyszenia w Polsce. Po raz pierwszy s. Elvira przybyła do Polski (wraz z ks. Luigi Novaresse i ks. Remigio Fusi) w październiku 1982 r. na zaproszenie bpa Kazimierza Majdańskiego. W październiku 1986 r. przebywający w Rzymie proboszcz parafii św. Wawrzyńca w Głogowie-Brzostowie oraz inicjator i organizator odbudowy głogowskiej kolegiaty, ks. Ryszard Dobrołowicz, spotkał się z siostrą współzałożycielką i zaproponował wybudowanie Domu w Głogowie. S. Elvira przyjęła ten pomysł z wielkim entuzjazmem. W 1987 r., jako promotorka i współinicjatorka przedsięwzięcia, osobiście zaprezentowała papieżowi Janowi Pawłowi II projekt i makietę Domu. Po raz pierwszy do Głogowa s. Elvira przybyła wiosną 1987 r., następnie odwiedziła miasto 27.10.1989 r., z okazji poświęcenia przez bpa Józefa Michalika terenu pod budowę Domu. Odtąd wielokrotnie gościła w Głogowie i nieustannie poszukiwała dodatkowych źródeł finansowania budowy placówki. Pragnęła poznawać nasz kraj, spotykała się także z nowo powstającymi grupami apostolatu. Jej pragnieniem było, aby apostolat przekroczył „żelazną kurtynę”, toteż wyjeżdżała na Litwę, była też w Rosji. 2.06.1996 r., podczas uroczystości nadania nazwy ulicy, przy której wznoszono Dom Uzdrowienie Chorych, bp Adam Dyczkowski wmurował w obecności s. Elviry kamień węgielny „Księdza Prałata Luigi Novarese”, nazwany tak na cześć założyciela Stowarzyszenia. Tego samego dnia s. Elvira, jako pierwsza cudzoziemka, otrzymała tytuł Honorowego Obywatela Miasta Głogowa. Powiedziała wówczas m.in.: Potwierdzam gotowość Stowarzyszenia do służby parafii, diecezji i całemu Kościołowi polskiemu. Ostatni raz gościła w Głogowie w 2007 r. (miała wówczas 97 lat). Do końca życia pozostała kustoszem pamięci i duchowości Stowarzyszenia. Zmarła 30.12.2009 r. w Rzymie. Została pochowana w domu macierzystym Cichych Pracowników Krzyża w Valleluogo.
S. Elvira Myriam Psorulla jest autorką książek: Due richiami un solo scopo: Fatima 1917 – Roma 1966 (Roma 1967, 20173); Due richiami un solo scopo: Lourdes 1858 – Fatima 1917 (Roma 2017), La donna consacrata accanto all'ammalato (Roma 1974); The consacrated woman for the world of suffering (Rome 1974) oraz Luigi Novarese: apostolo dei malati (Roma 1985). Jej liczne artykuły, listy i przemówienia były publikowane w wielu czasopismach religijnych, przede wszystkim na łamach „L’Ancora” i jej edycji polskiej „Kotwicy nadziei” (później: „Kotwicy”), a także w „L’Ancora nell’Unitá di Salute – AUS” i „Communio”. Ks. prałat R. Dobrołowicz, wspominając tę wspaniałą postać, powiedział: Najważniejszym celem jej życia stali się chorzy i niepełnosprawni, a w innym miejscu dodał: Nie byłoby tego domu, gdyby nie s. Elvira i jej osobisty stosunek do tego dzieła.
Literatura: L’Archivio del Consolato Sardo in Palestina. Poi Consolato d’Italia a Gerusalemme (1843-1943), „Storia & Diplomazia Rassegna dell’Archivio Stolico del Ministero degli Affari Esteri e della Cooperazione Internazionale” 5(2017), s. 11(p. 228), 149 (p. 497); M.R. Górniak, Novarese Liugi, w: Encyklopedia katolicka, t. 14, red. E. Gigilewicz i in., Lublin 2010, kol. 10-11; J. Malski, Siostra Elvira i Polska, „Kotwica” 11(2010), nr 1(47), s. 24; tenże, Siostra Elvira i spojrzenie na wschód, za żelazna kurtynę, „Kotwica” 20(2019), nr 6(106), s. 38-41; A. Mauro, Sorella Elvira, la spiritualità al femminile, Maggio 2019; Siostra Elvira Psorulla, „Kotwica” 11(2010), nr 5(51), s. 6; P. Słowiński, Historia dzieła Cichych Pracowników Krzyża w Polsce, (w:) Miłość i cierpienie. Misterium Boga i nadzieja człowieka, red. J. Malski, I. Rutkowska, Głogów 2010, s. 322-335. Netografia: Mauro Anselmo su sorella Elvira, [w:] https://www.ilmonferrato.it/notizia/mbQKLUlGVEu YFIdegVCpCw/ mauro-anselmo-su-sorella-elvira [odczyt 10.03.2020]; Siostrta Elvira Myriam Psorulla, (w:) http://www.cisi.pl /s-elvira-miriam-psorulla/ [odczyt 10.03.2020]; Zmarła współzałożycielka Cichych Pracowników Krzyża, (w:), https://info.wiara.pl/doc/405486. Zmarla-wspolzalozycielka-Cichych-Pracownikow-Krzyza [odczyt 10.04.2020]
Marek Robert Górniak [EZG 80, 2020 – Psorulla Elvira Miriam]
