------------- WEHIKUŁ CZASU ---------------------

1349, 6.07., dziś w Ratuszu sporządzono memoriał, który rajcowie miejscy skierowali do cesarza Karola IV. Znaleźć się miała w nim pierwsza pisana wzmianka o Ratuszu. Według niej pochodzi on z 1302 r. i był budynkiem postawionym na miejscu tzw. kaufhausu.

1472, 9.07., Henryk XI zapisuje jako zastaw za pożyczkę 9000 guldenów, część księstwa głogowskiego żonie, 12- letniej Barbarze brandenburskiej. Osaczony przez doradców, potrzebujący gotówki 45 letni książę zastawia więc Kożuchów i Zieloną Górę. I to nie jest koniec jego wyprzedaży.

1664, 16.07., dziś podczas burzliwego posiedzenia stanów (być może na głogowskim zamku?) zmarł nagle na atak serca Andreas Gryphius. Miał zaledwie 48 lat. 14 lat wcześniej powrócił do rodzinnego Głogowa po zagranicznych studiach i wojażach (m.in. dwuletnim pobycie we Wschowie, gdzie się ożenił). Uznany już wówczas dramatopisarz i poeta, objął tu zaoferowane mu stanowisko syndyka stanów ziemskich księstwa głogowskiego, co polegało na reprezentowaniu i zabezpieczeniu ich prawnych interesów.Była to ważna funkcja (do której wszakże miał przygotowanie na gruncie studiów prawniczych) ale i stresująca, a nawet niebezpieczna. Gryphius znalazł się bowiem w centrum sporów polityczno-wyznaniowych, a reprezentował interesy księstwa, będące – najogólniej mówiąc - przeciwne interesom cesarskiego Wiednia. Pierwszym zadaniem jakiego się nowy syndyk podjął, były starania o umorzenie długów księstwa, uwieńczone sukcesem. Następnie sporządził kodyfikację prawa krajowego, a wreszcie podjął się zebrania i opracowania przywilejów księstwa głogowskiego. Obszerne dzieło (do jego powstania przyczynił się również prawnik z Góry Śląskiej, Jonasz Scultetus) obejmowało przywileje od roku 1490. Ukazało się drukiem w polskim Lesznie w 1653 roku.Andreas Gryphius był więc zapracowanym syndykiem, ojcem rodziny, poetą i dramatopisarzem (po godzinach….) - i jeszcze wiele jego aktywności można by wymienić. Z pewnością za dużo dla kogoś, kto tak miał za sobą żywot nazbyt często wypełniony poniewierką i traumatycznymi wydarzeniami. Dramatyczne momenty zdarzały się mu również w ostatnich kilkunastu latach życia. A jeszcze był cholerykiem… Pozostaje więc stwierdzić: 16 lipca 1664 roku serce nie wytrzymało.Na nagrobku umieszczono łacińską sentencję, która w polskim tłumaczeniu (A. Królak) brzmi: „Zawsze za wcześnie umierają Ci, którzy są twórcami nieśmiertelnych myśli”.Autor sentencji nie pomylił się: strofy głogowianina okazały się nieśmiertelne, skoro przetłumaczone zostały na wiele języków świata. W rodzinnym mieście poety nie ma od dawna nagrobka lub innych śladów twórcy, którego imię tak jest związane z Głogowem (nad Odrą) jak Szekspira ze Stratfordem (nad Avonem). Nie ma tu także swojej ulicy. Wprawdzie jest festiwal i (teoretycznie) teatr jego imienia.

Fragment przywileju (ze zbiorów A. Boka), który był zamieszczony w wydanym zbiorze pod tytułem: Glogauisches Furstenthumbs Landes Privilegia, Lissa: bei Wigand Funcken 1653. (Wydrukowane w Lesznie na 127 kartach przywileje stanów ksiestwa głogowskiego zostały wydane również w XX wieku jako: Die Glogauer Landprivilegien des Andreas Gryphius von 1653, Hrsg. von Dirk Lentfer, Frankfurt am Main 1996.)

1807, 9.07., dziś, po dniach konsultacji i pertraktacji, również z udziałem największych ówczesnego świata zawarto w dalekiej Tylży traktat, który m.in. regulował sytuację własnościową i państwową w środkowej Europie. To data ważna również dla Głogowa i jego twierdzy -
W Artykule II pojawił się zapis:

Część Dystryktu Nadnoteckiego położona na północ od traktu łączącego Drezno z Piłą i od linii przechodzącej od Piły do Wisły przez Wałdowo, dalej do granic powiatu bydgoskiego, Pomorza Gdańskiego, Żuław, ziem na prawym brzegu Nogatu i Wisły, na zachodzie od Starych Prus i na północy od powiatu chełmińskiego, Warmia i wreszcie Królestwo Prus w granicach z 1 stycznia 1772 będą odzyskane przez Jego Wysokość Króla Prus wraz z twierdzami Spandau, Szczecin, Kostrzyń, Głogów, Wrocław, Świdnica, Nysa, Brzeg, Koźle i Kłodzko i w zasadzie wszystkie twierdze, cytadele, zamki i forty na wymienionych ziemiach państwa, gdzie wymienione twierdze, cytadele, zamki i forty się znajdują.

Jednak twierdze pruskie: Szczecin, Głogów i Kostrzyn znalazły się pod okupacją francuską, jako zastaw pod kontr-bucję nałożoną na Prusy przez Napoleona, a wynoszącą 140 min franków. Głogów miał być opuszczony przez Francuzów po spłaceniu połowy tej sumy, Szczecin natomiast i Kostrzyn po uiszczeniu całej kwoty. Z owych 140 min franków na spłatę przez Nową Marchię przypadała suma 10 309 863 franków (tj. 2 786 400 talarów), z czego Kostrzyn zapłacić miał 50 579 talarów (np. Gorzów — 99 358 talarów, Sulechów — 20 000 talarów, Krosno O. — 37 897 talarów). Liczebność garnizonów twierdz w pasie nadodrzańskim ustalono na 10 000 żołnierzy, z czego limit dla Kostrzyna wynosił 2000 piechoty, 600 kawalerii i 200 artylerii.

A Artykuł XVI zapewniał „korytarz”:

Dla swobodnej komunikacji pomiędzy Królestwem Saksonii i Księstwem Warszawskim Jego Królewska Mość Król Saksonii będzie miał zapewniony wolny dostęp do drogi wojskowej, przecinającej terytoria Jego Królewskiej Mości Króla Prus. Przebieg rzeczonej drogi, dokładna liczba oddziałów wojskowych, które mogły by się nią przemieszczać za jednym razem i miejsca postojów zostaną określone w specjalnej konwencji zawartej pomiędzy Ich Królewskimi Mościami przy mediacji Francji.Jak zauważył historyk opisujący przeszłość Kostrzyna – „Znaczenie tych twierdz w planach cesarza Napoleona nie ograniczało się wszakże tylko do pełnienia roli zastawu pod kontrybucję. Trzy doskonale umocnione przyczółki na Odrze, na linii tego faktycznego “kręgosłupa Prus" dawały Francuzom kontrolę nad całym państwem Hohenzollernów, a także możliwość swobodnego operowania Wielkiej Armii na obu brzegach Odry, co miało niebagatelne znaczenie dla utrzymania komunikacji z najbardziej w bloku napoleońskim wysuniętym na wschód przyczółkiem — Księstwem Warszawskim.”

Twierdze pruskie zajęte przez wojska koalicji napoleońskiej. (Z książki Juliana Bruna, Zapomniana twierdza, s. 52, aneks nr 1.; J. Brun, Les oubliés du fleuve: Glogau-sur-Oder, un siège sous le Premier Empire, 1997) 1871, poł. lipca, upały źle znosili jeńcy francuscy i tureccy przetrzymywani w forcie Stern, postawionych barakach przy drodze krytej i na poligonie w Serbach (Lerchenberg). Tląca się od początku pobytu jeńców czarna ospa teraz wybuchła Zanotowano szybko 576 przypadków zachorowań. 92 chorych zmarło.W trakcie pobytu w twierdzy w latach 1870/71, zmarło z ponad 14 000 uwięzionych żołnierzy 767 w tym 135 Turków. Zostali pogrzebani na cmentarzu garnizonowym.

1944, lipiec, w końcu miesiąca w naczelnym dowództwie wojsk lądowych (OKH) w Berlinie zapadła decyzja o utworzeniu “Festung Glogau”. Wszystkie duże miasta nadodrzańskie: Opole, Wrocław, Frankfurt, Kostrzyn, Szczecin zostały włączone w budowany system obrony na Odrze. W tej koncepcji znalazło się m.in. miejsce dla realizowanych już prac wokół "Pozycji Środkowej Odry" (Oderstellung) czy „Wału Pomorskiego” (Pommerstellung). Była to konsekwencja obranej strategii obrony przed już wtedy zauważona nieuchronną ofensywą Armii Czerwonej. Jak uważają historycy, również lokalni – dwa miesiące później we wrześniu 1944., rozpoczęto prace ziemne i budowlane przygotowujące Ziemię Głogowską do obrony.