1418, 11.01., miasta i weichbildy Głogowa, Szprotawy, Zielonej Góry i Kożuchowa, Sulechowa, Polkowic, i Sławy zawiązały wspólny układ o ochronie i odpieraniu zagrożenia wewnętrznego. Wcześniejszy podobny układ z 1410 nie spełnił pokładanych nadziei. W dalszym ciągu w księstwie drogi były opanowane przez „niebezpiecznych” ludzi. Łupieniem podróżnych uniemożliwiali przepływ towarów i rozwój handlu.    1581, 18.01., początek roku to również dalszy ciąg walki głogowskich protestantów o świątynię.  Do społecznego buntu by przejąć farę podżegał silny cech sukienników. Tłum pociągnął na plebanię i szturmował ją ponieważ proboszcz odmówił wydania klucza kościoła. Kronikarz zanotował, że  „maltretowano starca i grożono wrzuceniem do Odry. Z trudem udało mu się dostać na Ratusz. Stamtąd pod silną osłoną schronił się w bezpieczne miejsce do Kolegiaty”. Tumult wokół zajęcia fary trwał jeszcze przez kilka miesięcy.   1895, styczeń, dowództwo i sztab 18 Brygady Piechoty (18. Infanterie-Brigade) przebywające w Głogowie od 1872 roku, zostały przeniesione do Legnicy. Oddział ten wraz z Brygadą nr 17, której dowództwo i część pododdziałów pozostały w Głogowie, wchodziły w skład miejscowej 9 Dywizji. Ta z kolei podporządkowana była V Korpusowi Armijnemu w Poznaniu.   1915,10.01., dziś żołnierz pruski Stanisław Szymański wysyła swój ostatni list z Głogowa do mieszkających w podpoznańskim Tarnowie. Przebywał tu od 16 listopada 1914 r. na rekruckim szkoleniu w ośrodku szkoleniowym 58 pułku piechoty [Ersatz batalion 3 Posenches Infanterie Regiment nr 58, II Rekruten Depot,  Zarkau bei Glogau] Fragment pierwszego listu.   Jak wynika z treści, kształtu i charakteru pisma był to wykształcony młody człowiek, Polak z patriotycznej, polskiej rodziny. Uczestniczył w życiu społecznym w Wielkopolsce, może strażak, harcerz, posiadał duży zbiór lektur. Dzięki znajomości języka niemieckiego został wykorzystany przez szefa kompanii do spraw związanych z ewidencją oddziału. Był tak zwanym pisarzem kompanijnym. Listy, które po nim pozostały obejmują niespełna dwa pierwsze miesiące szkolenia rekruckiego. Wehikuł nie zna dalszych losów bohatera   Listy Stanisława Szymańskiego z Głogowa do Poznania. Głogowa, 10 stycznia 1915 r.    Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Kochani Rodzice! Najprzód pozdrawiam Was wszystkich i donoszę, że list Wasz odebrałem. Ogromnie się zasmuciłem, gdy przeczytałem o Mrówce i o jego sprawkach. Widocznie złe sumienie go gryzie, bo ma go za co gryźć. Gdy sobie przypomnę moją obelgę, to aż mnie litość bierze nad nim, bo ja mogę spokojnie spać, a czy on może, to wątpię. Michał Mrówka do mnie z lazaretu pisywał, to też wiem jak z nim jest. Proszę go pozdrowić. W sprawie węgli pisałem do Szulca i myślę, że wnet Wam doniesie, czy może węgle wysłać. Donoszę Wam także, że Dziaduś z Kobylnik przysłał mi bardzo wzruszający list i 3 marki. Nie możecie sobie wyobrazić jak się z tego ucieszyłem i będę to zawsze Dziadusiowi i Babusi pamiętał. Piszecie także, że chcielibyście mnie tu odwiedzić. Jest to bardzo nie pewna sprawa bo w dzień roboczy nie idzie wcale a w niedzielę to mamy zawsze jakąś służbę, czy to szorowanie albo apel i egzecyrka po południu. Gdybym chciał w niedzielę wyjść na pół dnia, to musiałbym mieć urlop, a ten jest ciężko dostać. Czasem widać tu gości, którzy wyczekują aż ich brat będzie wolny a tu co chwila coś nakazują, tak iż parę ledwie słów mogą mówić a potem odjeżdżają z bólem w sercu. Teraz podczas wojny nie ma żołnierz niedzieli. Mam nadzieję, że do Was może jeszcze na parę godzin przyjadę zanim pójdziemy na wojenkę. W zeszłym tygodniu strzelaliśmy dwa razy ostro, najprzód w grupach na małe figurki z głową do 650 metrów odległości. Obaliłem 4 figury, a więc dosyć dobrze celowałem. Drugi raz to strzelaliśmy do tarczy na 200 m. Klęcząco, a był tęgi wiatr. Bardzo wielu wcale tarczy nie trafiło. Ja wystrzeliłem 5+5+12. Byłem jedynym, który miał 12. Podoficer się bardzo z tego cieszył. Byliśmy także [szczepieni] na cholerę przez zastrzykniecie w piersi. Z naszej spowiedzi nic nie było, bo nam nic o tem nie wspomnieli, w czasie spowiedzi mieliśmy rewizję karabinów.          W tym tygodniu wyjedzie 100 chłopa z pośród nas w pole. Będą to tacy, którzy się dobrowolnie zgłoszą, a gdyby takich brakło to resztę wylosują i na kogo los trafi, to będzie musiał iść          Zresztą to nic nowego. Jestem Bogu dzięki zdrów, przez cały czas chory nie byłem. Kto z nas się chorym melduje, a doktor go nie uzna, ten dostanie 3 dni aresztu. Już dużo było takich. Kończąc żegnam Was aż do zobaczenia się.     Staś   Słowniczek:  Ekzecyrka,  egzecyrka - musztra Koszary piechoty w Żarkowie [karta pocztowa wydana przez B. Döringa]   1936, styczeń, uroczystym konduktem pogrzebowym zostaje pożegnany w Głogowie zmarły ostatniego dnia grudnia poprzedniego roku komendant twierdzy, lub jak Pisza inne źródła rejonu umocnionego. Pułkownik Heinrich Alfred Graf von Matuschka (ur. 10.10.1887) zmarł w czasie  służby. Trumna zostanie przetransportowana do Poczdamu  gdzie  zmarły zostanie pochowany w grobowcu rodzinnym. Pochodził ze śląskiej linii starego rodu Matuszków – szlachty pogranicza polsko-czesko-niemieckiego. któremu w 1747 r. nadano tytuł hrabiowski. Dziadek głogowskiego komendanta urodził się w Koźlu (Cosel) na Opolszczyźnie. Jego ojciec trafił do Berlina i w jego okolicach przychodzili na świat trzej synowie, Heinrich urodził się w Spandau 10 października 1887 r. Od młodości był w służbie wojskowej. Był m.in. dowódcą kompanii w 9, gwardyjskim pułku piechoty w Poczdamie. Na kilka dni przed śmiercią pochowano ojca pułkownika, który zmarł w Poczdamie 20 grudnia. I tam został przewieziony po uroczystym pozegnaniu w Głogowie jego syn - pruski arystokrata, pierwszy komendant hitlerowskiego garnizonu Glogau.    Z tej rodziny pochodził również Michael von Matuschka (1888-1944), starosta opolski dop 1932 roku, urzędnik administracji śląskiej, opozycjonista, członek grupy tzw. „Kręgu z Krzyżowej”, stracony w Berlinie 14.09.1944 r. Kondukt pogrzebowy na Rynku.

1945, 27.01., Przez miasto od kilku dni przewalają się resztki rozbitych oddziałów niemieckich. Usiłują nad nimi zapanować oficerowie i generałowie. Sztab generała broni pancernej Waltera Nehringa, który kierował tzw. „wędrującym kotłem” lokuje się chwilowo w Głogowie. [Der Stab Nehring wird nach Glogau verlegt]. Za skuteczne „planowe“ wycofanie oddziałów kilka dni wcześniej  (22 stycznia) generał otrzymał Miecze do Krzyża Rycerskiego. A nad Odrą trwają gorączkowe próby zatrzymania ofensywy radzieckiej. Ale już pod Ścinawą rozpoczęły się walki o przyczółek na lewym brzegu. Z miasta usiłują się wyrwać zdesperowani ostatni mieszkańcy, odjechały transporty rannych z lazaretów, w koszarach trwa pospieszne formowanie luźnych oddziałów z zatrzymywanych ozdrowieńców czy maruderów. 1946, 1.01., w opublikowanym zestawieniu stanu inwentarza żywego znajdującego się na koniec ubiegłego roku na terenie powiatu głogowskiego porównano ze stanem posiadania powiatu gorzowskiego. Różnice wyglądały tak, ze w powiecie głogowskim było: Koni 3853 szt. - stanowiło to 4/5 ilości koni w powiecie gorzowskim Bydła  4631 szt. czyli połowa Trzody 6363 szt. - połowa Owiec i kóz 2389 szt. - równo tyle co w gorzowskim Zamiast komentarza – tu było tak dużo czy tam tak mało? 1957, 17.01., w auli na pierwszym piętrze odbudowywanego gmachu szkoły realnej, w którym mieści się szkoła zawodowa odbywa się spotkanie lokalnych działaczy sportowych, przedstawicieli zakładów pracy i władz miasta. Z inicjatywą wystąpili działacze i zawodnicy klubów sportowych „Kolejarz” i „Spójnia”. Ten pierwszy kontynuował działalność poprzedników – klubów opartych o głogowską Stocznię. Natomiast Spójnia miała korzenie wśród sportowców Cukrowni a klub związał się z federacjami związków zawodowych. Entuzjaści wspólnych działań wynikających również ze zmian politycznych następujących w kraju, utworzyli dziś nowy klub łączący dotychczasowe podmioty i ich członków. Powstał więc Klub Sportowy “Chrobry” Głogów. Pomysłodawcami nazwy byli Zdzisław Berta i Jan Marchodej, który został pierwszym Prezesem. Do Zarządu weszli też: Marian Kowalik, Zdzisław Berta – wiceprezesi; Roman Feruś sekretarz oraz  Edward Hipner, Józef Kobczyk, Jan Komar, Jan Mocek,  Zbigniew Nowotko, Władysław Rybczyński - członkowie. Klub był wielosekcyjny choć pierwsze skrzypce odgrywała sekcja piłki nożnej. Jednak działacze innych dyscyplin w klubie znaleźli też miejsce dla pracy z młodzieżą. Wbrew intencjom założycieli nie wszystkie zakłady chciały partycypować w finansowaniu działalności sportowej i rozbudowie bazy treningowej. Początki były wiec trudne. [Uwaga Wehikułu – Słowo Międzyzakładowy dodano do nazwy Klubu w okresie późniejszym.]     Blankiet deklaracji członkowskiej powołanego Klubu Sportowego Chrobry. 1966, 29.01., w tym śnieżnym i mroźnym dniu w  Głogowie odbył się pogrzeb górnika Zakładów Górniczych w Polkowicach. Kondukt z górniczą orjkiestrą uroczyście odprowadził przez miasto na cmentarz ofiarę pierwszego nieszczęsliwego wypadku w kopalni rudy miedzi, zakończonego skutkiem smiertelnym.   1972, 6.01., Miejska Rada Narodowa dokonała podziału administracyjnego miasta na osiedla – Międzyodrze, Stare Miasto, Śródmieście, Matejki, Nadodrze, Hutnik, Chrobry, Stare Osiedle, Nowe Osiedle, Osiedle Przemysłowe.   1985, 02.01., o godzinie 7.00 w kościele pw. NMP ma Koperniku, rozpoczęto codzienne odprawianie mszy św. W tym też miesiącu mieszkańcy osiedla Kopernik, parafianie i ich duszpasterze wystąpili z wnioskiem do Miejskiej Rady Narodowej o nadanie placowi przed Kościołem imienia Prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego. Decyzja o nadaniu imienia placowi została podjęta przez MRN 15 czerwca 1985r.   Widok kościoła 25 lat później.